Drie dagen op de Lofoten

Er stond vandaag een artikel over de Lofoten in de weekend bijlage, het is er druk, teveel toeristen, cruiseschepen leggen aan, er wordt gekampeerd op sportvelden en begraafplaatsen, overlast. Toen wij er drie jaar geleden waren op de motor heb ik daar niet zoveel van gemerkt, alleen bij de aankomstplaats van de boot was het wat druk, maar iedereen verspreidde zich snel, even later reden we over een stille weg op zoek naar een camping, een stukje reis verslag van toen om een indruk te geven.

Lofoten.

Vrijdag 6 juni Aan de ene kant stroomt de rivier, aan de andere kant loopt de weg, daar tussen in proberen we te slapen. Als er een vrachtwagen langs komt, klinkt het net alsof ie de tent binnen komt rijden, er zit een vangrails tussen. Buitje vannacht, vroeg op. Ik zit te kijken en te luisteren naar het geluid van een snel stromende kolkende woeste rivier, fascinerend, ik kan er uren naar kijken en wegdromen naar een andere wereld. Jara is vandaag jarig, hoera, gefeliciteerd vanuit noorwegen. We rijden naar Bodo, de weg wordt wat vlakker, meer huizen en wat daar bij hoort en ik ruik de zee. De haven is zo gevonden, er staan al aoto's en campers. We zijn vroeg, het is pas 13.00 uur, de boot gaat pas om 16.30 uur. Alle tijd, mooi weer en genoeg om naar te kijken of om te lezen. Er staan gelukkig bankjes. Er gaat een groep mensen op excursie in snelle rubberboten. Er ligt een heel klein cruise schip klaar, dat via andere havens naar Kirkenes vaart, een drukte van belang. Voordat we aan boord kunnen, moeten eerst alle auto's, campers, enz. erop, een heel gepuzzel. Ondertussen moeten er nog kaartjes gekocht worden, er komt iemand langs. Het duurt erg lang, we gaan drie kwartier later weg. We staan nog niet op het schip of het luik gaat dicht, het vast sjorren moeten we zelf doen, maar de haken waaraan zitten vast tot ergernis van joop. Het is rustig weer, zegt iemand van de bemanning, maar helpt ons toch maar even. Als we boven komen, vaart het schip al, de haven verdwijnt snel, we varen tussen rotsen door. Vier uur varen naar Moskenes, koffie en een broodje, lezen, praten, af en toe buiten kijken, maar er is niets te zien. Opeens ziet joop iets aan de horizon (zwaaien met je onderbroek, zwaaien met je hemd), het zijn de Lofoten, in nevel gehuld. Het is een prachtig gezicht als we dichterbij komen, bergen met sneeuw erop, wolken verbergen de top en nevel maakt alles wazig. Als we van boord af gaan, zien we een mooi dorpje tegen een helling aanliggen, er zijn al honderden foto's van genomen, net als van de enorme rekken met vis, die hangen te drogen. Het is een stuk kouder, we zoeken een camping. Naar Fredvang, waar de camping tegen een inham van de zee aanligt. We komen aanrijden op een kale vlakte, er staan campers en een enkele tent. We gaan naar de receptie om ons aan te melden. Er zit een man met lang rastahaar televisie te kijken. Hij gaat achter de balie staan en vertelt ons de prijs van de camping. Belachelijk hoog, Joop gaat er tegen in, maar de man verblikt of verbloost niet, dat bedrag moeten we betalen en hij wijst op een kaart aan de muur. We praten er nog even over in het nederlands en proberen het nog een keer, maar het is laat en we zijn moe. De man achter de balie houdt stand met een lichte glimlach, zodat we het gevoel krijgen besodemietert te worden, maar Joop betaalt en we zetten de tent op. Het is koud, niemand te zien, iedereen zit in de camper. Geen zon te zien, laaghangende wolken en nevel. We zetten snel de tent op, kijken nog even op het strandje en slapen. Heerlijk zo'n warme slaapzak, we horen de golven.

Erlkonig.

Zaterdag 7 juni Vroeg op, wassen, joop duikt in de zee en wegwezen. Het is teveel werk om koffie te zetten, te koud en we hebben niets te eten. We rijden door een landschap dat zo uit 'de ban van de ring' komt, bergen in laaghangende wolken en lager nevel. Om ons heen rotsen, stenen, ruig. Het is dat er een weg loopt, anders waan je je aan het einde van de wereld, maar dat komt nog. Tanken met pinpas, een teken dat we in de beschaafde weteld zijn. De zon breekt heel voorzichtig door, het wordt vriendelijker en aangenamer. Pinnen bij de bank, koffie en een broodje. De supermarkt is dicht. Het is weer mooi weer en verder naar het oosten, in de beschutting van de berg is het een stuk warmer. We komen over hoge bruggen en door lange tunnels, eilanden met elkaar verbonden. Een camping in Gullesfjord, veel familie's met kinderen, pinkster weekeinde. Voor boodschappen moeten we naar Loding, een kilometer of 20 rijden. We hebben geluk, ze sluiten om 16.00 uur, maar we zijn al binnen. Helaas, het bier mag niet mee, drankverkoop sloot om 15.00 uur. Op de camping is een keukentje met zit plaats, daar maken we dankbaar gebruik van om onze verhalen te schrijven en om koffie te drinken met koekjes. Verder met mijn andere verhaal, het is een mooie gelegenheid om op deze reis over veel dingen na te denken. Dat komt ook door het boek, dat ik speciaal mee heb genomen, in boekvorm, hoewel ik het eerst op mijn tablet had gezet. Op deze manier past het beter in het verhaal. In dat boek ( zen en de kunst van het motoronderhoud, met als ondertitel, een onderzoek naar waarden) gaan een vader en zijn zoon op de motor op reis. Op die reis komen ze op een weg, die de vader herkent uit een vorig leven, waarin hij op zoek gaat naar de betekenis en herkomst van het begrip Kwaliteit, maar dat wordt te lang. Hij loopt er in vast, wordt opgenomen en door een behandeling met electro-shocks wordt hij een ander mens, met een ander leven. Op deze reis komen de herinneringen en gedachten terug, die hij in het reisverhaal met zijn zoon verwerkt. Boeiend, soms moeilijk te volgen, maar daarom heb ik het vaker gelezen. En in de relatie vader-zoon speelt zich ook van alles af. Denk aan het gedicht van Goethe, Erlkonig, waarin een vader met zijn zoontje op een paard op reis is. Het zoontje ziet spoken, maar zijn vader zegt dat het de nevel is. Prachtig gedicht met een droeve afloop, het zoontje sterft in armen van de vader. De zoon van de schrijver gaat ook dood, veel later, volgens mij wordt hij vermoord, maar dat staat niet in het boek. Zo kom ik door de gedachten en verhalen in het boek en mijn eigen gedachten en verhalen tot mijn eigen persoonlijke reisverslag over van alles en nog wat, maar het gaat niet zo ver, als in het boek. Ik heb er ook geen moeite mee dat anderen het lezen, dat geeft het juist meer diepgang voor mij, anders was het zo vrijblijvend en zonder meerwaarde. Ik heb misschien al te lang over me zelf gezwegen. Nu ik zestig ben geworden kan ik rustig terugkijken en deze reis is daar uitermate geschikt voor. Koken!!!!!

Mozes en God.

Zondag 8 juni Zondag, rustdag, vandaag toeren we naar Andenes, het noordelijkste puntje van de lofoten. Een weg van ongeveer 130 km. door een berglandschap en langs water. Langs de weg staan nog huizen, daarachter is het leeg, onherbergzaam, een door God verlaten gebied. Dan zie ik boven een berg een wolk hangen en ik moet aan Mozes denken, die de berg Horeb in de Sinai woestijn beklom om met God te praten en de tien geboden in twee stenen tableten te beitelen. God manifesteerde zich als wolk of in een wolk. Ik denk, misschien komt God hier wel uitrusten op zondag, in dit ongerepte gebied aan het einde van de wereld en denkt, zo zag het er uit, voordat de mensen er een zootje van gemaakt hebben. Hij laat de zon schijnen en ziet dat het goed is. Ik ben Hem niet tegen gekomen, maar voel wel dat Hij er is. We komen op het uiterste, noordelijke puntje van de lofoten, andenes, er is helemaal niets, op een vuurtoren na. We kijken over water, heel veel water, zee of oceaan? Op de terugweg een stuk langs de westkust gereden, door het woeste, lege achterland van de heenweg. Het lijkt wel, nou ja, het lijkt nergens op, verlaten. We komen weer op de grote weg terug naar de camping. Mooie rit, maar niet zo mooi als verwacht of zoals in het motorblaadje was beschreven. Terug naar mijn eigen verhaal, het gaat alleen over mij, ook in de heel persoonlijke dingen. Ik ga het niet over anderen hebben, in welke situatie dan ook. Onderweg komt er van alles voorbij in de omgeving, de natuur, maar ook in mijn hoofd. In het begin was het een chaos, een wirwar van onderwerpen en gedachten kwamen langs. Na twee weken komt er een beetje een ordening in het geheel, het wordt overzichtelijk voor mij. Dan komt de vraag of ik het alles op durf schrijven, wat ik wil vertellen, maar de reis duurt nog even, ik heb de tijd en het zelfvertrouwen.