Als het concert op zijn einde loopt, de avond is bijna voorbij dan wordt het publiek wakker, de vervoering van de muziek wordt hoorbaar in het meezingen van de nummers, ik zit op de veranda en luister naar mensen die plezier hebben, ze kennen de tekst. De honden blaffen, vreemde geluiden van auto's die vertrekken, stemmen die ze niet kennen, het leven van een hond is beperkt, net als dat van mij. Ik reageer op mijn omgeving niet door te blaffen, maar door woorden, die niet iedereen altijd gelijk begrijpt, ik soms ook niet in de chaos van mijn hoofd, maar hey, hey, my, my, rock and roll will never die, Neil zingt en dan is het stil.

Hier gaat het nog wel even door zo te horen, boem boem, enz. Iedereen zingt mee met Let it be van the Beatles, words of wisdom, hey jude, lalalalalalala, hey jude, lalalalalalala, Andre Hazes is opgestaan, Jezus heeft er weinig mee te maken, die vindt zijn muziek helemaal niets tot dat de vlieger de hemel in vloog en Maria zei, hij mist zijn moeder.

Mensen gaan naar huis, de honden blaffen, onrustig door al de vreemde geluiden, gelukkig zijn honden uit Roemenie niet zo gauw van slag, ze huilen als wolven, heerlijk, niemand komt het huis binnen, zelfs ik niet zonder dat ze het horen.

Slapen, de kerkklok slaat twee keer, de klok zingt samen met de honden, morgen weet de nacht niet dat de dag is begonnen, iedereen gaat naar huis, ik ga slapen.

Gejoel in de verte, misschien ben ik een sukkel van het niets, maar wel gelukkig, x