Vanmiddag gingen we kijken bij dochter Julia, haar moeder Mieke en nog vier (later bleek zes) mensen van de sportschool waar ze wekelijks trainen, samen liepen ze de Kardinge Run. Naast lopen waren er een stuk of dertig hindernissen, klimmen, springen, door buizen kruipen, een touw over de sloot, dat soort dingen, de regen was gestopt, niet dat het veel uitmaakte, nat werd je toch, een prima temperatuur om te lopen en voor ons om te kijken, hoe iedereen zijn en haar best deed om het parcours af te leggen. Het kijken naar mensen die aan zo'n loop door wind en weer, modder en water, over hoge hindernissen enzovoort deelnemen, doe ik met een soort van gene, wij staan aan de kant terwijl zij aan alle kanten afzien, dat is niet eerlijk. Toen ik zelf nog hardliep had ik geen oog voor de toeschouwers op een blik van herkenning na, ik was teveel met mezelf bezig om me druk te maken over de omstanders, het lichaam heeft alles nodig om verder te komen, het hoofd volgt moeizaam, het is niet meer zo helder. Afzien heeft ook iets mooi, je kan altijd meer dan je denkt, of het nou om hardlopen gaat, op de motor naar de Noordkaap, een huis (ver)bouwen, het maakt niet, met passie kom je een heel eind, samen met anderen nog verder.

Bikkels waren het vandaag, ik was wel een beetje jaloers, maar misschien moet ik dit soort dingen uit mijn hoofd zetten of er juist voor gaan trainen, hoe zit het Jolle, zie jij zo'n run met hindernissen zitten voor volgend jaar, misschien samen met de motor broers ?