Ik heb een prachtig leven, helemaal nu ik minder ben gaan werken, in Nederland kan dat, ergens anders werk je door tot je dood, je kan niet kiezen, het leven wordt voor jou bepaald door anderen. Ik leef als een prins, af en toe werken, als ik thuis ben bepaal ik zelf wat ik doe of wat ik niet doe, wanneer ik naar bed ga en weer opsta, dat heeft wel met elkaar te maken. Helaas heeft deze prins geen personeel, slechts twee honden, ook geen onderdanen, hij moet zijn Koninkrijk helemaal alleen onderhouden en regeren, het is een zware taak. Vandaag speelde hij tuinman, het gras moest gemaaid worden, de prins had het al een paar keer gezegd, de tuinman had er geen zin in. Nu stond het gras zo hoog dat de maaier er met moeite door heen kwam, de machine pruttelde, stopte af en toe tot grote ergernis van de prins die op de veranda toekeek hoe de tuinman aan het werk was, verschil moet er zijn. De tuinman stopte met maaien, dit had geen zin, hij liep de veranda op om de prins om raad te vragen, misschien een vette bougie opperde hij en liep naar de koninklijke schuur om het gereedschap te pakken, een wonder want meestal stuurde hij een knecht om dergelijke karweitjes op te knappen. De bougie was zwart en vet, schoongemaakt maar beter werd het niet, de tuinman ergerde zich rot, de prins zat prinsheerlijk op de veranda om zich heen te kijken, zich zogezegd van de prins geen kwaad te weten. Misschien kan ik beter in de gebruiksaanwijzing van de grasmaaier kijken dan het aan de prins te vragen, dacht hij, een vuil luchtfilter kan het probleem veroorzaken, fluitje van een cent, de maaier loopt weer als een zonnetje, toch eerder beginnen, het gras is veel te hoog en misschien de maaier na laten kijken in de winter, dat scheelt een hoop ergernis. De prins keek goedkeurend toe, vijf uur, tijd voor een koninklijk biertje.