Sometimes I get so lonely.
Chris Rea zingt sometimes I get so lonely, mondharmonica en slide gitaar ondersteunen zijn stem, blues, het is de enige zin van het korte nummer. Ik zit de krant te lezen aan de tafel van Lo, de dood lonkt staat er, het wordt er niet vrolijker op. Als ik zit te lezen kan ik door de tuindeuren en de serre naar buiten kijken, ik houd alles in de gaten, wie er voorbij komen, vogels die af en aan vliegen, het weer, de pony Jessica in de verte, bijna niets ontgaat me, anders blaffen de honden wel. Terwijl Chris zijn klaagzang zingt loopt de jongen voorbij die aan het begin van de straat woont, hij loopt op een aparte manier, zwaait met zijn armen, beweegt zijn hoofd heen en weer, hij is autistisch weet ik, want hij zat bij onze kinderen op school. Een moeilijke tijd voor hem op school, hoe het nu met hem gaat weet ik niet, hij heeft zijn rijbewijs gehaald, een baan denk ik, ik kom hem regelmatig tegen als ik met de honden loop, hij is bang voor ze, ik houd ze uit zijn buurt. Hij wandelt altijd alleen, misschien om zijn hoofd leeg te maken, dat doe ik ook regelmatig, ik loop samen met de honden meestal hetzelfde rondje, vandaag liepen we met ons tweeën, elk met een hond, dat is veel gezelliger.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}