Ik zit te lezen, het boek is goed geschreven, maar niet zo goed dat het me blijft boeien, mijn gedachten dwalen af naar vroeger toen ik jong was, probeerde de wereld te ontdekken, verliefd werd op twee, drie meisjes te gelijk wat niet erg handig was, het raakte uit, ik liep vaak moederziel alleen door de stad op zoek naar mezelf en een beetje warmte en vriendelijkheid. Ik zwierf door de stad, overdag of 's nachts dat maakte niet uit, op weg naar nergens, fototoestel mee om te laten zien waar ik was geweest, de negatieven kwam ik laatst nog tegen, veel zijn nooit afgedrukt. Soms kwam ik door de Tuinbouwstraat waar Menno woonde, ik liep voor het raam langs, als hij thuis was klopte ik aan om een praatje te maken, meestal was hij aan het studeren, medicijnen, serieus in tegenstelling tot het artistieke niemandsland waarin ik mij bevond en nog steeds bevind, niemand vertelt me de weg of hoe ik moet lopen, gelukkig heb ik twee honden die ik uit moet laten. Menno is al meer dan veertig jaar de man van mijn zus, ik wilde iets gaan schrijven over vroegere vrienden en vriendinnen van de kerk, misschien doe ik dat later nog eens, er werd verwacht dat je binnen de kerk verkering kreeg en daar later mee zou trouwen, uiteraard geen sex voor het huwelijk. Een pinksterkamp waar door de leiding werd bepaald met wie je mocht lopen, dat is verkering hebben, ik ging met een meisje op stap naar het bos omdat het spannend was en zij ging mee om te zoenen of zoiets, maar we werden tegen gehouden door de leiding, ik was gekoppeld aan iemand anders, een soort voorloper van boer zoekt vrouw, ik had er niets over te zeggen, alleen dat ik nooit meer meeging naar zo'n kamp, het meisje ben ik later nog vaak tegen gekomen, van zoenen is het nooit meer gekomen.