Acht uur.
Op 4 mei zijn we om 20.00 uur, acht uur, twee minuten stil om de doden te herdenken, alle doden waar dan ook omgekomen door geweld, verdrukking, aanslagen, het maakt niet uit, ongelukken, per ongeluk, iedereen. Ik keek naar de herdenking op de Dam, schakelde over naar de Waalsdorper vlakte in de duinen, de stilte straalt af van het beeld, de klok wordt geluid, stopt, een trompet luidt de twee minuten in en het is stil, ik hoor de vogels die zich niets aantrekken van een herdenking, ze zijn druk doende om hun jongen te voeden. Ik ga terug naar Amsterdam, een toesprak van de burgemeester, gevolgd door de kranslegging, ik durf het haast niet te zeggen, een poppenkast, met mijn vader in gedachten zet ik de televisie uit en luister naar de regen die klinkt op de serre, de wind, het vuur in de kachel die tikt. Stilte hoor ik in mijn slaap als mijn dromen zijn verdwenen en er niets meer is om me zorgen over te maken, dat gebeurt zelden, maar het voorrecht om twee minuten stil te zijn in vrede en vrijheid ontroert me elk jaar weer, het is veel te kort om iedereen te gedenken. Aan mijn vader denk ik bijna elke dag, net als aan mijn moeder, mijn kinderen, mijn kleinkinderen en alle geliefden, het is elke dag een beetje vier mei en ik ben blij dat ik er ben.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}