Mensen van hetzelfde geslacht die hand in hand lopen worden zonder enige reden in elkaar geslagen, je mag niet laten zien dat je als man van een man houdt of als vrouw van een vrouw, behalve als niemand het ziet, onze verdraagzaamheid neemt af, we worden een streng en eng land. Als we het met iemand niet eens zijn worden er direct berichten verstuurd die ik niet wil lezen zo walgelijk, over alles hebben we een mening, die iedereen moet horen of zien en dat kan ook, we staan allemaal met elkaar in verbinding. Gelukkig heb ik een eenvoudige telefoon, zelfs de lettertekens en hoofdletters vind ik moeilijk bij het SMS en, ook dat is achterhaald, ik leef bijna in het stenen tijdperk, maar ik kan ermee doen waarvoor ik het apparaat heb gekregen, een oproep in nood, als ik met de bus stil kom te staan in the middle of nowhere, dat kan nog in Groningen, wat fijn is dat, ergens heengaan om nergens te komen, ook op de motor mijn favoriete bestemming, het is er weer tijd voor.

In Groningen is goed te zien wat welvaart doet als er niet geluisterd wordt naar mensen die al heel lang geleden wezen op de gevolgen ervan, een warm huis met scheuren die soms niet te repareren zijn, niemand heeft daar voor gekozen, het is voor ons bepaald en opgelegd als zijnde vooruitgang. Na een week van protest en verkiezingsbeloften is het nu akelig stil tot het weer gaat rommelen, wat er in de formatiebesprekingen over wordt bepaald voor de komende jaren is nog niet bekend, afwachten net zo als zo vaak.

De lente is begonnen, de zon schijnt, daar wordt volgens mij iedereen vrolijk van, de boeren zijn druk aan het werk, in no time zijn de landerijen bemest, omgeploeg en zijn de gewassen geplant of gepoot. Ik ga ook maat eens aan de gang in de tuin of lekker in het zonnetje zitten lezen en wegdommelen, heerlijk is het voorjaar.