Twee honden die nooit in een huis gewoond hebben, geen aandacht, altijd samen hebben gezworven om te overleven, komen hier terecht, ze weten niet wat hun overkomt, alles is anders, maar dan ook echt alles, ze zijn uitgeteld, slapen, eten, drinken, slapen, heel veel uitrusten, lieve beestjes, stil, rustig. Vanmorgen hoorde ik gescharrel in de kamer, heen en weer geloop, toen ik beneden kwam probeerde Julia de gordijnen aan de kant te duwen, ze wilde naar buiten dacht ik met mijn mensenbrein. Alletwee de honden aangelijnd en naar buiten, dat viel nog niet mee, wat is buiten, waar ben ik, ik weet niet hoe een hond reageert, wel dat ze moeten plassen en poepen, dat deden ze dan ook. Verder lopen werd een probleem, Julia ging in de modder liggen, terwijl Jane er alles aan deed om uit het tuigje los te komen en dat lukte nogal snel, ik stond erbij en keek er naar. Wat moet je dan doen, de ene hond opgepakt en binnen gezet, achter de andere hond aan, onbegonnen werk besefte ik al gauw, ze rende alle kanten op, niet naar mij toe, weg, steeds verder, dan maar naar huis voor een kop koffie. Opeens zag ik Jane in de tuin van de buurvrouw, alle pogingen om haar te pakken te krijgen mislukten, brokjes hielpen niet om haar naar binnen te lokken, ze vloog achter een kat aan die voorbij kwam. Ik had het al opgegeven toen ze opeens op de veranda stond, ze at de brokjes op, kwam dichterbij en liep door de open deur naar binnen zonder probleem, ik stond versteld, perplex, maar blij, soms snap ik niets van dieren, net zo als ik vaak moeite heb om mensen te begrijpen. Na onze late brunch hebben we met ze gewandeld, om de bosjes heen, het begin was moeilijk, daarna liepen de honden zonder gedoe mee, later nog een keer. Misschien denk je wat moet je met twee honden, gelijk heb je, ik ben weer gebonden aan alle kanten, maar het brengt wel leven in de brouwerij.