Vandaag kreeg ik mondelinge kritiek, de laatste tijd zijn de verhaaltjes (te) kort en graag een weekend bijlage of zoiets. Verhalen komen en gaan, er gebeurt iets waarvan ik denk, daar kan ik iets over schrijven of ik zit in mijn stoel muziek te luisteren en er schiet me iets te binnen. Op onze reis naar de Noordkaap had ik de hele dag de tijd om te luisteren naar wat ik in mijn hoofd hoorde, ik keek om me heen zag de natuur, de omgeving veranderde, er gebeurde weinig onderweg, het was een rit op de motor naar het noorden, toch leverde die reis een stroom aan verhalen op, gedachten, herinneringen, beschouwingen, gedichten, een reisverslag. Zo'n rit maak ik niet elke dag, wel in het klein, de weg naar mijn werk is altijd dezelfde, toch zie ik steeds iets anders, iets nieuws, ten minste als ik om me heen kijk, het is niet spectaculair, maar vaak spannend. Als ik niet goed oplet, opeens moet uitwijken voor een fietser, naast de weg belandt, wegslip in de modder en alle moeite moet doen om de bus weer veilig op de weg te krijgen, mijn hart slaat over, ik zag mezelf al op de kant in de berm liggen, te hard aan het stuur getrokken. Een langer verhaal ligt niet voor het oprapen, misschien in de berm waaruit ik net ben ontsnapt, een verhaal ontstaat terwijl ik door de weilanden loop, daar gebeurt ook niet veel, mijn gedachten gaan vaak een andere kant op en soms vergeet ik de woorden voordat ik thuis ben. Het hoofd is een vreemd doolhof, ik kan er in verdwalen, de weg kwijt raken als ik niet oplet en loop te dromen met mijn hoofd in de wolken, ik kijk van boven neer op de doodlopende gangen en zie plotseling de weg naar de uitgang, het verhaal schrijft zichzelf, soms moet ik er wat meer moeite voor doen, duurt het wat langer voor de woorden er zijn. De ene dag gaat het beter dan een andere, het is steeds weer een verrassing voor mij, zo blijft het spannend voor iedereen.