Ik lees een prachtig verhaal over vroeger, af en toe moet ik het boek even neerleggen omdat ik ontroerd ben, door tranen kan ik de woorden niet meer lezen, mijn bril beslaat door emotie die ik niet kan verklaren, maar dat hoeft ook niet. Minder werken geeft tijd voor lezen, muziek, wandelen, sporten dat is roeien, gewoon een beetje aan rommelen in en rond het huis, voor me uit staren, een roodborstje, verder niets, heerlijk helemaal niets.

Ik fietste met mijn zus door Groningen op zoek naar een huisje waar we zouden kunnen gaan wonen, een droom, in Zuidwolde zagen we een prachtig huisje, we fietsten verder, het is er niet van gekomen. Het verlangen naar vrijheid zonder ouders was enorm groot, niet dat we het slecht hadden thuis, in tegendeel, maar de wereld is groter dan het huis van je ouders, die wereld wilden we ontdekken, samen, alleen, dat maakte niet uit.

Nu ik ouder word verlang ik af en toe terug naar het ouderlijk huis, een klein huis met twee ouders en zeven kinderen, er gebeurde altijd wel wat, het samen zijn is onlosmakelijk, het is er altijd weer als we elkaar zien, ook al is dat niet zo vaak. Ik denk aan vroeger als een klein kind, het was een mooie tijd, herinneringen, beelden, gezichten zie ik voor me, dromen brengen de wereld van toen terug, soms schrik ik wakker van een nachtmerrie. Een eerste verliefdheid komt weer naar boven, een kusje in de brandgang naast ons huis, de tegenstand die het geloof speelde in een wereld van kinderen die alleen zichzelf zagen in hun jonge jaren, ogen waaruit de liefde spatte, vonken vlogen over straat, iedereen zag het, maar het mocht niet, alleen stiekem.

Vroeger is vandaag, nog steeds speelt het geloof een belangrijke rol in de wereld, maar niet de rol die ze zou moeten spelen: LIEFDE die alles overweldigende liefde moet het afleggen tegen haat en geweld, ik hoor er niemand over.