Ik liep vandaag weer mijn rondje door de landerijen zonder hond, het is niet anders. Gisteren heb ik gereageerd op een oproep om een hond te adopteren uit roemenië, een prachtige zwarte hond, ik werd gebeld door een mevrouw van de stichting, de honden komen eind februari, begin maart naar nederland, haar naam is julia, dat gaf de doorslag.

Julia is een prachtige Roemeense hond van rond de 2 á 3 jaar ze is op straat gevonden met haar zusje, ze zijn een middelslag van maat ze zijn zeer vriendelijk en erg sociaal ze vinden mensen erg leuk zit geen vlieg kwaad in.

Vandaag plaatste dochter julia me voor een dilemma, is het niet beter om alletwee de honden te adopteren, ze zijn hun hele leven al samen. Allerlei verhalen over vluchtelingen, gezinnen die uit elkaar worden getrokken op reis naar een beter leven schoten door mijn hoofd, aan de andere kant dacht ik het zijn maar honden, wat maakt het uit. Ondertussen begint een stemmetje zachtjes te praten, het zou toch beter zijn om ze allebei te nemen, samen, maar waar begin ik aan, één hond is nog te overzien, twee honden betekent dat ik nooit meer weg kan gaan, lang weg op de motor naar verre oorden, in de camper kunnen ze makkelijk mee. Daarna rijst gelijk de vraag, wil ik nog wel ver weg op de motor of is het goed om thuis te blijven, rondjes rijden in de omgeving is ook mooi en dan kan ik thuis in mijn bed slapen, ik word te oud om te kamperen.

Kortom, van een dilemma kom ik in een soort ouderdoms crisis, ik weet even niet wat ik moet doen, maar dat is geen verrassing, zo gaat het mijn hele leven al, morgen is er weer een nieuwe dag. Twee honden is wel weer iets heel nieuws, Julia en Jane, wie weet.