Ik heb het boek dat in IJsland speelt uit, het is een boek als een bijbel, het oude testament beter gezegd. Het begint niet met het paradijs, wel over een wreed ontwaken uit je dromen, een vriend gaat dood, een reis volgt, liefde en haat, ontrouw, verliefdheid, een barre tocht door sneeuw en ijs, verlossing, redding, hoop en uiteindelijk het vinden van de liefde , nog net gered van de dood of ook net niet, het einde is open, er kan nog van alles gebeuren, maar er volgt geen nieuw testament, de redder ben ik zelf.

'Nu ben ik klaar om te sterven, zegt hij en hoort de zee dichterbij komen, hoort hoe het water in de duisternis van de aarde wordt gezogen, als de dood, als dat wat niet te begrijpen is. Kus me nog een keer, zegt ze en dan houdt de vloed naar binnen op. Ja, zegt hij en hij begrijpt het. Ja, zegt hij, want wanneer begint het leven en wanneer wordt de dood een halt toegeroepen, als het niet met een kus is?'

947 bladzijden vol met prachtige zinnen, woorden die tot de verbeelding spreken, ze maken de kou nog kouder, de liefde nog intenser, een reis van een paar dagen lijkt weken te duren, de dood wordt lichter dan het leven, het leven lijdt onder het verlies van een vriend, niemand komt terug uit de dood.

In het oude bijbeltje dat ik van mijn moeder kreeg toen ik op kamers ging, telt het oude testament 986 bladzijden dun papier, de taal is anders, de strekking het zelfde. In het nieuwe testament is een kus ook heel belangrijk, een kus die tot de dood leidt en na drie dagen de opstanding, zo gaat het verhaal.