Verjaardagen staan op een kalender die meestal op de WC hangt, we kunnen rustig kijken wie er die maand jarig zijn, of we rustig zitten is nog maar de vraag. De kalender die er bij mij hing viel uit elkaar, de namen vervaagden, het is hoog tijd voor een nieuwe dacht ik vorig jaar, voor ik aan het maken ervan begin is er alweer een lange tijd voorbij. Waarom ook altijd iets zelf maken, vraagt een stemmetje in me, je kan er ook gewoon eentje kopen in de winkel, ja stemmetje dat weet ik; maar als ik over een nieuwe verjaardagskalender nadenk heb ik al gelijk een voorstelling hoe die er uit moet zien, alleen laat de uitvoering nog even op zich wachten. Het concept ligt nu klaar, de namen worden ingevuld en daar blijft het bij, één exemplaar is genoeg, als ik iets bedacht heb kom ik net tot de uitvoering van het idee en dan wordt het saai. Wat me op valt bij het overschrijven van de personen op de kalender is dat er zoveel namen verdwijnen, mensen verdwijnen uit mijn gezichtsveld, sommigen gaan dood of verdwijnen gewoon in het niets, dat wil niet zeggen dat ik al die namen niet meer noteer. Mijn vader komt er zeker op te staan vlak bij mijn moeder, kinderen, kleinkinderen, broers en zussen, aangetrouwd en hun kinderen en kleinkinderen, geliefden en ex-geliefden, vrienden en wie weet nog meer, het is een grote kalender, plaats genoeg.

De hond Piper, zie foto's, komt niet naar Hellum, de tuin kan niet afgesloten worden of omheind, ze loopt slecht aan de lijn, het is beter voor haar om ergens anders geplaatst te worden, aan mij ligt het niet, ik ben goedgekeurd.