Ik vind het heerlijk om een gat in de nacht te lezen, de muziek is al lang afgelopen, het is stil in en rond het huis, iedereen is naar bed, maar ik zit nog in mijn stoel met een boek. Als ik de volgende dag niet hoef te werken, kan ik langer slapen en dat doe ik meestal ook, de wekker hoeft niet gezet, ik word wakker van dochter Julia die opstaat en naar de badkamer gaat, ik sta op als ik hoor dat ze wegrijdt naar haar (stage) werk, zo rond half negen. Vanmorgen draaide ik me nog een keer om en viel weer in slaap; in paniek werd ik wakker na een droom die zo echt leek dat ik er bijna in geloofde, ik had de fiets van broer Peter geleend om iets terug te brengen naar een groot gebouw, ik liet de fiets buiten staan, niet op slot, om het pakketje af te geven bij een balie, ik draaide me om en zag dat de fiets verdwenen was, ik rende naar de deur, maar die was dicht, op slot, niemand had een sleutel, in paniek rende ik door het grote gebouw om een uitgang te vinden. Ik kwam collega's tegen, klasgenoten van de havo en de kunstacademie, familieleden, maar niemand kon me helpen, mensen die nu oud zijn kregen jonge gezichten in een droom, ik herkende iedereen totdat ik een kwartier later ontwaakte, mijn hoofd tolde, gelukkig werd ik onder de douche wakker, de koffie deed de rest.

Een onderzoek naar de wereld is een te moeilijke opdracht, je begint maar het wil niet vlotten, soms komt er na een eerste zin een stortvloed aan woorden, gedachten, het onderzoek schrijft zichzelf. Als dat niet het geval is raak je in paniek, want alles hangt er van af, je studie, je verdere leven, het onderzoek blaast zich op tot een ballon van ongekende omvang, als die knapt dan moet je opnieuw beginnen, ten minste dat denk je. Iedereen kent zo'n ballon, meestal vliegt die weg en neemt je mee naar onbekende plaatsen, soms knapt die inderdaad, maar morgen wordt het weer licht en ziet alles er weer anders uit, kus.