Gisteravond heb ik naar David Bowie gekeken, ik was nooit zo'n fan, maar de laatste tijd luister ik meer naar zijn muziek, ook zijn laatste plaat. Kijken en luisteren naar een man met vele gedaanten, ben ik het zelf of iemand anders, maar hij zei; vraagt niet iedereen zich dat af?.

Vannacht was het koud, ik slaap meestal met het raam open, de deur dicht, de warmte van de gang komt niet binnen, ik lag te rillen maar had geen zin om uit bed te gaan en het andere dekbed te pakken, uiteindelijk wel en ik sliep een gat in de dag.

Prachtig winterweer, heerlijk om te wandelen, de schaafmachine hersteld en veel gelezen, een boek van een IJslandse schrijver, ik denk er nog steeds over om volgend jaar naar IJsland te gaan op de motor, alleen kan ook, ik heb al gekeken naar een één persoons tent die ik makkelijk op kan zetten, er zijn genoeg campings en ik heb veel vrije dagen.

Een boek dat me gelijk pakt door de prachtige zinnen met mooie woorden:

Er is tegenwoordig nog maar weinig wat ons aan het licht herinnert. We staan veel dichter bij de duisternis, we zijn zelf bijna duisternis. Het enige wat nog rest zijn onze herinneringen en ook de hoop die weliswaar dof is geworden, en steeds doffer wordt en al gauw doet denken aan een uitgedoofde ster, een donkere rotsklomp. Desondanks weten we een beetje over het leven en een beetje over de dood, en we kunnen vertellen: wij zijn deze hele weg gekomen om je mee te slepen en zodoende het lot in beweging te brengen.

Zo'n boek is het, drie delen meer dan 900 pagina's en een paar dagen vrij, heerlijk.