Als je zoals ik allang alleen woont en er thuis niemand is tegen wie je kan praten, iets kan zeggen, behalve de hond, dan is het niet zo moeilijk om te bedenken dat je hardop gaat vertellen wat er die dag gebeurt is of waar ik mee zit, waarover ik me erger. De hond kijkt me begrijpend aan, kwispelt omdat ze aandacht krijgt, alleen omdat ze uit wil of eten, verder niets, daarover maak ik me geen enkele illusie. Als ik de pony op stal zet praat ik tegen haar, stel haar gerust, ze kent mijn stem, weet dat als ik roep of fluit er iets lekkers aan komt, dat is belangrijker dan de persoon die het geeft, dieren denken met hun maag, mensen verwarren dat wel eens met liefde.

Vandaag liep ik het grote rond dat ik honderden keren met de hond heb gelopen, ze is dood dus heb ik niemand om onderweg tegen te praten, toch hoor ik mezelf hardop vragen stellen over wat er in de wereld gebeurt, ik snap er vaak niets van. Als ik iemand tegen kom zwijg ik, ik wil niet dat "ze" zeggen dat ik vreemd ben, wat ongetwijfeld toch het geval is, ik geef "ze" geen ongelijk.

Ik loop het grote rond en praat honderduit, sta stil bij een boom, zijn kruin schudt in de wind, ik hoor een zacht gebrom, versta er niets van, ik leg mijn oor tegen de stam en hoor: Jullie mensen praten zoveel, vergaderen over alles, vergaren bezittingen, ik zie jullie elke dag langs me rijden, heel veel auto's, steeds sneller want jullie hebben haast om op het werk te komen, jullie zien mij niet meer, als ik in de weg sta wordt ik omgekapt zonder pardon.

Ik durfde niets te zeggen, als een boom spreekt dan houd ik me stil; Luister naar de wind zei de boom, de wind komt in alle uithoeken van de wereld, ze ziet, hoort, ruikt alles wat er overal gebeurt en vertelt het mij als ze door mijn takken waait, de wind vertelt de waarheid. We hebben wel eens ruzie als ze te hard waait en in de herfst al mijn bladeren weg blaast, maar dat is het leven van een boom,in eenvolgend voorjaar groeien ze weer aan, ik luister naar de wind als ze vertelt dat het niet goed gaat met de aarde. Ze denkt erover om er mee te stoppen, ze blaast zich suf, maar niemand besteedt aandacht aan haar, laat staan dat er iemand naar haar luistert. Ze is overal geweest, op alle plekken van de wereld, er wordt gevochten, uitlaatgassen, industrie, het heet welvaart, maar de wind luister niet meer.

Ze huilt.

Luister naar Gene Clark: Hear the wind.