Ik heb de meeste platen van the Beatles, ik ken de nummers van heel vroeger toen ik alleen nog naar de radio luisterde, mijn oor tegen de luidspreker, het volume op zacht want mijn ouders keken televisie en ik mocht ze niet storen. De woorden en de muziek zitten in mijn hoofd gebeiteld, ik kan ze meezingen, als ik loop te wandelen begin ik opeens een nummer van the Beatles te fluiten of te neuriën. Elke dag (behalve als ik moet werken) om vijf uur ga ik in mijn stoel zitten en zet een plaat op, vandaag Abbey Road van the Beatles, ik bekeek de hoes, op de achterkant zag ik dat dwars door de muur waarop BEATLES ABBEY ROAD staat, een forse scheur gaat, aardbevingschade in Londen 1969 dacht ik, dat kan natuurlijk niet. Ik las een artikel over the Analogues ( www.theanalogues.net. ) die de laatste platen van the Beatles integraal en heel precies naspelen op de originele instumenten, ze treden ook op. Even dacht ik er over om een kaartje te kopen, ik las reviews waarin toeschouwers vertelden dat ze met de ogen dicht meenden (een plaat van) the Beatles te horen, daar zit ik niet op te wachten, het lijkt wel klassieke muziek, ik koop liever een LP.

Ik heb in een winkel waar ze audio apparatuur verkopen, de beste (lees dure) draaitafel, versterker en luidsprekers beluisterd, samen goed voor zo'n 30.000 euro. Het klonk mooi, net zoals ik thuis cd's draai, helder, zuiver, maar zonder gevoel, ik houd het bij mijn spullen uit de jaren zeventig, het klinkt zoals het bedoelt is.