Ik heb zoveel kasten en tafeltjes gemaakt, dat ik niet meer weet waar ik ze moet neerzetten, er komt steeds meer op de veranda buiten te staan, de ruimte is beperkt. We zijn aan het opruimen, de grote inloopkast boven op de overloop is verdwenen, waar moet alles heen wat er in was opgeborgen? Veel gaat weg, maar niet alles, eigenlijk onzin, alles wat al jaren ongebruikt in de kast ligt kan wel weg, niemand die het mist, soms zit er nog iets van herinnering aan een tafelkleed, een trui, een paar schoenen en dat soort dingen, niet sentimenteel worden, het zijn maar spullen. Opruimen is ook wel weer prettig, ik kom dingen tegen die ik al jaren kwijt was, nadeel is dat ik het niet weg gooi maar bewaar, het zit nu in een doos waarop ik heb geschreven wat er in zit, zodat ik het terug kan vinden, veel gaat weg, heel veel. Wat is er veel, heel veel, hoeveel kleren, schoenen, jassen heb je nodig, telkens koop ik iets nieuws terwijl het oude nog niet versleten is, terwijl ik juist van oude spullen houd, ik koop een oude leren jas op marktplaats waarin ik me thuis voel, een oude vw bus, nog steeds dezelfde motor uit 1979. Opruimen, maar ook weer niet, duizenden platen blijven op hun plek, worden gedraaid, de boeken staan netjes geordend op hun plek, er liggen nog stapels her en der, dat kan wel wat minder. Er ligt zoveel rond het huis dat weg kan, volgend voorjaar een grote schoonmaak, alles wat kan branden gaat in de vuurton, de rest gaat weg, waarheen weet ik nog niet.

Volgend voorjaar ga ik weer wandelen met een hond, het is stil en rustig in huis, te stil vind ik en ik zie te weinig van de omgeving waar ik eerder regelmatig rond liep samen met de hond. Alleen trek ik er toch niet zo snel op uit, nu denk ik nog aan de oude lieve hond.