Het is najaar, een week gewerkt, laat naar bed, een beetje uitslapen, geen hond om uit te laten, de pony hooi gegeven en water; ik ga wandelen in Drenthe bij Anloo en onderweg breekt de zon door. De weg door Zuidlaren is afgesloten, paardenmarkt, ik rijd via Annen naar Anloo, parkeer naast de kerk en begin aan de wandeling die ik al zo vaak gelopen heb, samen en alleen, in voor-en tegenspoed, ik kom niemand tegen, een mooie blonde vrouw op een mountainbike rijd me bijna van de sokken: Niet schrikken, roept ze, ik doe je niets! Was het maar waar, denk ik, met gelijk in mijn achterhoofd Trump, ben ik ook zo'n akelige vervelende handtastelijke man, nee, ik denk het alleen, fantaseer nog wat verder, als we elkaar drie keer tegen komen, trakteer ik. Dat gebeurt natuurlijk nooit, even later loop ik rustig verder, trek mijn jas uit, prachtig weer, vogels fluiten, paarden en koeien lopen door het gras langs het Anloërdiepje. Ik denk aan Berend Groen, landschaps schilder, die ik leerde kennen op de kunst academie, hij schilderde de natuur waarin ik nu loop op schitterende wijze, minutieus, lijntje voor lijntje tekende hij met kleurpotloden wat hij zag, puntje voor puntje bracht hij de verf op het doek met eindeloos geduld. Ik heb mijn foto toestel bij me, het is te mooi, foto's zijn een weergave van het moment dat zich niet laat vereeuwigen, het zit in mijn hoofd, herinnering aan een wandeling, een reis, een persoon, het verleden, het is het beste om het daar te laten, een afbeelding is een illusie van de werkelijkheid, die mooi lijkt, maar niet in de buurt van het nu komt, wie weet dat nog? Ik loop verder zonder na te denken, ik ken de weg, zovaak heb ik deze weg gelopen, maar bijna nooit zonder hond.