Waarom we in 1975 naar Frankrijk gingen weet ik niet meer, ook de route is me een raadsel, Cayeux sur Mer waar we de eerste dag belanden is een badplaats met stenen in plaats van zand op het strand, wel bijzonder maar het ligt voor geen meter. We hebben gedeeltes van de route gereden, Jolle had het op de kaart ingekleurd, maar we herkenden bar weinig, een paar plaatsnamen, dat was het. Wat wil je ook na 41 jaar, soms herken ik mezelf bijna niet als ik naar fotos van die tijd kijk. We gingen op pad met de Bmw 600 van Jolle, een paar fietstassen over de buddyseat, tent en slaapzakken achterop geknoopt, dat was het een regenpak mee en een paar rubberlaarzen voor all het slecht weer zou worden. We hebben drie weken warm tot zeer warm weer gehad, we reden in onze blote bast, later een hempje, een vliegende tor komt hard aan op je blote lijf, het was roze geur en maneschijn. Ik was tot over mijn oren verliefd, Jolle moest nog een paar jaar wachten op zijn grote liefde, maar dat wist hij toen nog niet. Het was een reis zonder doel, elke avond keken we op de kaart waar we de volgende dag heen zouden gaan, niemand wist waar we waren, misschien dat we een keer naar huis hebben gebeld, ik weet het niet meer, alles geen veel langzamer dan nu, iedereen weet waar we uithangen, wat we doen, hoe het met ons gaat en zelfs wat we eten, het moet niet veel gekker worden, maar ik doe er zelf ook aan mee. We waren jong, we hadden nog niet veel gereisd, ik was een paar keer naar Engeland geweest, Duitsland maar dat telt niet, het was niet het avontuur dat ons trok, eigenlijk vonden we het heel gewoon dat we gingen, net als de laatste jaren, we zijn weer terug waar we begonnen, bij ons zelf en samen, dat laatste is ook wel heel belangrijk. Niet dat we veel bij elkaar over de vloer komen, er gaan soms weken voorbij dat we elkaar niet zien, maar het samen gevoel is na 1975 toch wel een lange tijd minder geweest, het is er altijd wel als we elkaar zien, maar toen zagen we elkaar niet zoveel, een paar keer per jaar, werk, huis, kinderen dat soort dingen was op dat moment belangrijker dan wij, het verdween naar de achtergrond. Toen we naar Hellum verhuisden had Jolle het idee dat we meer samen zouden gaan doen, het kwam er af en toe van, anders dan hij in zijn hoofd had. Pas later toen de kinderen groter waren, uit huis, zagen we elkaar vaker, er werden plannen gemaakt voor een reis naar de Noordkaap als we zestig zouden worden, waarvan ik dacht dat Jolle het tegen die tijd wel vergeten zou zijn. We zijn er geweest met ons tweeën, zes weken weg op de motor, en het was net zo als in 1975, net als nu, we zijn ouder geworden, veranderd, maar iets in ons is toch hetzelfde gebleven, dat heet vrienschap en het is prachtig, we hoeven er niets voor te doen, het is er elke dag weer en het verveelt geen moment, vroeger niet en nu niet.