We hebben vandaag een flink stuk gereden, dat is met dit weer geen straf, 30 graden met een lekker windje. Vroeg op, zodat we om 9.15/30 uur weg kunnen, het begin is nog fris, heerlijk, een prachtige weg, omhoog-omlaag, een weg die recht doorgaat, kilometers lang, het maakt niet uit, we rijden door net gemaaide korenvelden, ik ruik de strolucht, mais dat net een meter hoog is en veel velden met zonnebloemen. Het is droog, de boeren spuiten het land nat, misschien groeit er dan nog wat, veel bomen hebben al bruine bladeren of geel, de herfst begint in de zomer, ondertussen genieten wij ervan. Het is bijna als de hoogvlaktes in Noorwegen, recht toe, recht aan, alleen zijn er in Frankrijk veel meer dorpjes, heel veel rotondes. We rijden door Tours, zodat we onze vaardigheden op de motor weer goed geoefend hebben. Van spanning of andere ongeregeldheden merken we niets, het platteland is de onschuld zelve, Armando had het over "schuldig landschap", maakte er een serie schilderijen over, er gebeurt niet, dorpjes zien er verlaten uit, huizen staan op instorten, pas als we door of langs een stad rijden zien we waar het vandaan komt, buurten met leegstaande huizen, die nog bewoond worden, de enorme boulevaards met winkels en bedrijven, de welstand aan de ene kant tegenover de armoede van die achterbuurten. We stoppen bij een camper plek, er staan zigeuners met caravans, die het terrein hun eigendom hebben gemaakt, ze kunnen waarschijnlijk nergens anders heen, ik heb al meer van dit soort plekken gezien. De wereld op zijn kop.

De laatste zestig kilometer rijden we alleen maar bochtjes, omhoog, omlaag, niet te hard Kees, zodat we ook nog wat kunnen zien en heelhuids aankomen op een camping met Nederlandse eigenaren, we blijven een dagje, morgen uiteten in het restaurant, pizza of lasagna en er is een bar, komt helemaal goed.