Ik draai de live plaat van the Band, misschien wel de meest onderschatte groep in de pop historie, wie zal het zeggen, prachtige nummers klinken uit mijn speakers, ik kijk soms naar andere, bose 901 of 601, maar zal het geluid er veel beter van worden? Ik weet het niet, ik ben tevreden met mjn interaudio boxen van nu en vroeger, onrust brengt verandering teweeg , ik moet andere speakers kopen anders klinkt de muziek niet meer zoals ik het wil dat het klinkt, een illusie of een zekerheid? Het klinkt geweldig, maar over stagefright, een soort plankenkoorts waar ik last van heb in de bewoonde wereld waar ik me niet thuis voel, hebben we het niet, het gaat over mij, ik voel me niet zo thuis in de wereld van vandaag, trek me terug in mijn huis, veilig en onbezorgd als niemand me lastig valt. Het lijkt wel een verhaal van de Kameleon of uit de Bijbel, sprookjes van Grimm of een liedje van The Band, onvoorspelbaar mooi, ik blijf luisteren. Plankenkoorts om voor een klas, een groep mensen te vertellen wat jij vind, jouw mening is niet minder dan van een ander, the Band zingt you put the load right on me, prachtig om drummer Levon Helm te horen zingen, piano van Richard Manuel (zelfmoord), de bass en zang van Rick Danko, alle toetsen en harmoniën van Garth Hudson, als laatste Robbie Robertson, die de meeste nummers schreef samen met the Band, royalties en ruzie, slimmer was dan de anderen of dacht dat te zijn. Levon Helm was duidelijk in zijn boek, documentaire, pas op zijn sterfbed heeft hij het bijgelegd met Robbie, muziek maken doet pijn, dat zijn de mooiste nummers.

Ik houd er niet van om op een podium te staan, het middelpunt van de belangstelling, ik kan er na jaren redelijk goed mee omgaan, ik vertel mijn verhaal als het moet voor een groot publiek.