Ik ben niet bang voor nieuwe dingen, ten minste als het alleen om mijzelf gaat, een houten huis bouwen is best wel spannend, hele maal als je ook nog een baan moet zoeken, een reis naar de Noordkaap volbreng ik zonder kleerscheuren ( dankzij vriend Jolle), maar een optreden van een band in mijn huis met een feest waar veel mensen komen dat vind ik moeilijk. De vraag van mijn lief was, waarom doe je het? Iets wat ik nog nooit heb gedaan, er komen mensen als ik jarig ben, ik bak een appeltaart en dat is het, dit is anders, er moet voor dertig mensen gezorgd worden in eten en drank. De dag voor het concert ben ik druk met inkopen, brood bakken, op de dag zelf sta ik onrustig op, meer dan koffie krijg ik niet door mijn keel als ontbijt, wat moet er gebeuren, lieve wil een duidelijke omschrijving van wat ze moet doen, ik rommel meestal maar wat aan. Dit is voor het eerst dat ik een concert/feest organiseer hier thuis, ik rijd naar de winkel om vergeten boodschappen te kopen, er moet genoeg zijn voor iedereen en nog meer. We maken groente taarten, salades, brood, genoeg voor een weeshuis, maar het is zo gezellig om het samen te doen, even proeven wat de ander heeft gemaakt, een kus, een blik, een lach, dat is wat het bijzonder maakt, NIEUW voor mij. De band zou buiten spelen onder het afdak waar de vw-bus staat, maar het hoosde af en toe van de regen, dus toch maar binnen spelen, een huiskamer concert, in no-time hebben we de kamer leeg geruimd. De band brengt de installatie en de instrumenten naar binnen, de kinderen rennen om het huis heen, voorzichtig beginnen de gasten aan het vele eten, complimeneten over hoe het er uit ziet en het smaakt ook nog eens goed. Alleen veel te veel, van de afrikaanse kikkererwten salade wordt nauwelijks gegeten, we zijn een behoudend volk in Groningen, de hartige taarten, italiaanse salades en de broden vallen in de smaak, net als het vlees van de BBQ, verzorgd door zoon Jelmer en na ht optreden van de band door broer Peter, die duidelijk trek had na een basketbal tournooi.

Het was een prachtig optreden, het begon ingetogen, zacht, keyboard in plaats van drums, iedereen keek afwachtend, luisterde, kinderen liepen heen en weer, een aarzelend applaus, maar toen de drummer van de toetsen achter zijn drumstel kroop, begon het echt, de muziek nam in kracht toe, er werd een plaat gespeeld met persoonlijke nummers, intens, met plezier, het had wel iets harder gekund, vooral de gitarist, maar het overtrof mijn verwachtingen. Ik word emotioneel, voel de tranen achter mijn ogen branden, ik kijk in het rond, Peter en Monique zijn er ook, bassist Sjoerd kijkt me aan, lacht, het is prachtig, volgend jaar weer.

Ik ben niet meer bang voor dingen waar veel mensen komen, angst kan je overwinnen , ook al weet niemand dat je er bang voor bent, alleen ik zelf.

Iedereen bedankt, kus.