Ik ben geen vogelkenner, ik weet wat er rondvliegt in de tuin, er hangen hokjes waar ze kunnen nestelen (mooi woord), ik zorg voor eten in de winter, ze maken er dankbaar gebruik van en in dank zingen ze hun prachtige wijsjes. Eenden die weg vliegen als ze dat juist niet moeten doen, jonge vogeltjes die uit het nest vallen, te vroeg willen vliegen of soms al daar voor, de eieren worden gepik door andere vogels, zo gaat het. Gisteren was ik in de tuin aan het werk, elk jaar begin ik met een moestuin, fanatiek in de eerste weken, daarna versloft het, ik stond te spitten, de aarde om te gooien zodat ik er iets kan zaaien. Een gebrom van vliegen achter me, ik moest zoeken waar het vandaan kwam, op een dood vogeltje zaten tientallen vliegen of wat dan ook, ik zag het rode voorstukje, een roodborstje, die vlogen hier de afgelopen tijd rond, doodgaan hoort er bij ook al zie ik dat niet vaak bij vogels, ze verdwijnen in het niets, opeens zijn ze weg.

Aan het eind van de middag liep ik het bekende rondje om de bosjes met de hond, opeens een gepiep, ik zag een heel klein winterkoninkje hippen van tak naar tak in de struiken naast me, fluiten naar zijn ouders. Ik kon er heel dicht bij komen, strekte mijn arm uit en wonder boven wonder het kleintje landde even op mijn arm om daarna snel weg te vliegen en te verdwijnen in de bosjes. Heel even zo'n klein vogeltje op mijn arm, het is niets, zo piepklein naast een groot mensenkind.