Ik was vanmorgen op bezoek bij mijn moeder, eerst gaat het gesprek over de dagelijkse dingen, ze was een week te vroeg naar een huwelijksfeest gegaan, we moesten er om lachen, later is ze er toch nog geweest. Ik vertelde mijn moeder over dochter Julia die volgende week terug komt uit Finland, het vreselijk naar haar zin heeft, de plannen voor de toekomst, de bijna onbeperkte mogelijkheden die er nu zijn, de wereld is een dorp geworden. Mijn moedervertelde over haar vader die in Limburg in de bouw werkte, maar terug moest komen omdat zijn vader een hartaanval had gekregen, hij moest de zaak voortzetten, ook al had hij er weinig zin in. Zelf schikte mijn moeder zich in de rol die haar ouders voor haar bedacht hadden omdat het hun goed uitkwam, ze had niet doorgeleerd, wel een opleiding om kleren te maken, daar had ze talent voor, ze heeft er in haar huwelijk veel geld mee verdiend zodat wij op schoolreisje konden of voor andere speciale dingen. Ze volgde een cursus boekhouden om haar vader te helpen in het bedrijf dat hij moest runnen zonder er zin in te hebben, zijn zoon Rieks moest hem opvolgen, maar was liever architect geworden, hij kon prachtig tekenen. Toen schikte iedereen zich in de rol of baan die je ouders voor je bedachten of doordat je gedwongen werd je vader op te volgen, zoals het hoorde. Daar is niets mis mee, denk ik nu, ik ben mijn eigen gang gegaan tegen de zin van mijn ouders, wat heeft het opgeleverd? Mijn moeder is tevreden over haar leven, ze doet nog wat ze kan en dat is veel, verteld honderduit over haar leven, het is mooi, prachtig, ik schuif alle kritiek over opvoeding en gebrek aan interesse aan de kant, ik ben heel blij met mijn moeder.