Eén van de weinige keren dat ik mijn vader zag huilen was toen ik was blijven zitten in de eerste klas van de HBS, 's nachts kwam hij bij mijn bed, zei niets maar huilde, ik had niet aan zijn verwachingen voldaan of misschien zag hij in mij zichzelf terug, hij die niet slaagde om een diploma te halen, ondanks de moeite die zijn ouders er voor hadden gedaan om hem te laten leren. Ik had andere dingen aan mijn hoofd, de hormonen gierden door mijn lijf, maar ik wist nergens van, verliefdheden volgden elkaar op met de snelheid van een starfighter, toen het snelste gevechtsvliegtuig, ik kon het nauwelijks bijbenen, laat staan de gevolgen overzien van wat ik deed of liever gezegd van wat ik niet deed, want het was een eenzame periode, ik liep weg als het te moeilijk werd, ik liet liefdes uitgaan omdat het me beter uitkwam, dat wil zeggen als de liefde te dicht bij me kwam en ik er niets meer van begreep, van mezelf vanzelfsprekend.

Tranen van mijn vader, mijn broer Kees mailde me over het samen kijken naar de serie Holocaust, tranen en herinneringen die hij prachtig beschreef.

Hoe is het mogelijk, denk ik, dat de deuken die mijn vader opliep in zijn jonge leven zo'n spoor hebben achter gelaten in het leven van zijn kinderen, althans bij een paar van hen. Hoe is het mogelijk dat er nooit over gepraat is in ons gezin samen met onze vader over de hel waarin hij geleefd moet hebben, ik neem het mezelf kwalijk, maar op een vriendelijke manier, zonder spijt of oordeel. Volgende week is het doden herdenking, als het bijna acht uur is roept mijn vader uit het raam naar ons, we spelen op straat, gaan zitten op de stoeprand en we zijn twee minuten stil.