Na een late dienst neem ik me altijd voor om vroeg naar bed te gaan als ik de volgende dag een vroege dienst heb, eigenlijk mag het niet volgens de CAO, maar het gebeurt nog regelmatig bij ons. Ik kom thuis, laat de hond uit ,die een beetje rondloopt terwijl ik de pony op stal zet, het is een routine waar ik aan gehecht ben geraakt, het moet gebeuren voordat ik rustig kan gaan zitten om het journaal van acht uur terug te zien. Het leven is eenvoudig, maar we verzuipen in regels, protocollen, schrijfwerk, die van ons gevraagd worden, niemand heeft er zin in, maar we worden gedwongen mee te doen omdat het voorgeschreven wordt, als we niet mee doen volgen geldelijke gevolgen. Ik ben er te oud voor, heb er geen zin in dat is een betere omschrijving, alles moet genoteerd, elke scheet of boer moet ik turven, ik kom niet meer toe aan de taak waar voor ik ben aangenomen, het zorgen voor mensen die daar zelf moeite mee hebben, ik doe er niet aan mee, ik ga mijn eigen gang. Dat kan dus niet, dat weet ik ook wel, maar het gaat zoals het gaat, het gaat goed, dat weet ik, morgen weer vroeg op. Dat is een ander verhaal, ik ga te laat naar bed, kijk nog even televisie, draai een plaat, hoeveel slaap heeft een mens nodig?, het is half twee, morgen om zes uur op, het is niet anders, ik bedoel, IK ben niet anders, ik leef mijn leven met ups en downs net zoals iedereen. Nu is het wel tijd om te gaan slapen of nog een muziekje?