Kleinzoon Kelvin vroeg me of hij met mij mee mocht rijden naar het huis waar het familie weekeinde plaatsvond, gezellig zo'n kleine man naast me die me van alles vroeg en vertelde, veel zag onderweg of even heel stilletjes zat te kijken of hij de auto van zijn vader nog wel zag, ik voelde me een beetje opa. Het is altijd even wennen als we elkaar weer zien in het grote huis, de boodschappen worden uitgeladen, iedereen zoekt een slaap plek, de kinderen verkennen samen het huis en elkaar. Eigenlijk gaat het heel soepel, er wordt koffie gezet, broodjes knakworst voor de kinderen waar de ouderen ook van smullen, uitsmijters worden gebakken, er is een overvloed aan drank, daar ga ik het niet over hebben. Als de kinderen naar bed zijn zitten we aan een lange tafel te praten, de pastasaus voor zaterdag wordt alvast gemaakt, er wordt gesnipperd en gesneden, er is geen vaste taakverdeling, wie mee wil helpen doet dat, de anderen kijken toe.

Zaterdag morgen naar Wildlands in Emmen, we treffen elkaar op het plein voor de ingang, we weten niet wanneer en waar de taxi aankomt die onze moeder komt brengen, we lopen terug naar de parkeerplaats, zien de taxi voorbijkomen, waar gaat die heen?, rechtsomkeert, we zien geen taxi, wel veel familie, als we omkijken zien we onze moeder aan komen lopen, we geven haar een arm en brengen haar naar de rolstoel die voor haar geregeld is. Ondertussen komen er steeds meer familieleden aan, er wordt gezoend, de kinderen rennen rond, de kaartverkoop verloopt nog niet goed, we moeten wachten, maar het is mooi weer. Onze moeder krijgt een achterkleinkind op schoot, ze straalt, ze heeft ons allemaal groot gebracht, ze geniet er zichtbaar van, wat wordt ze oud ons moedertje.

Het is een prachtige dag in Emmen samen met iedereen, het park is een kruising tussen een dierentuin en een pretpark, we slenteren rond, samen, verliezen elkaar uit het oog, komen weer bij elkaar op een afgesproken plek, broodjes en frisdrank. Hoe is het mogelijk denk ik om zo samen te zijn.

Als we terug zijn in het huis wordt er gekookt, veel gepraat, iedereen weet wat hij of zij moet doen, er is niets afgesproken, behalve wie het spel van de avond moesten voorbereiden. Ook dat is een succes, er wordt wat gesjoemeld, geklaagd, gemopperd, veel gelachen, we moedigen elkaar aan, geven verkeerde adviesen om zelf te kunnen winnen, uiteindelijk zijn er weer winnaars die het spel voor volgend jaar moeten bedenken. Onze moeder zit erbij, kijkt naar het gebeuren, haar kinderen, kleinkinderen en denkt er het hare van, soms vertelt ze wat er in haar omgaat, vaak niet, voor mij heel herkenbaar, maar ze vindt het prachtig. Om elf uur 's avonds brengt de taxi haar naar huis, ze slaapt het liefste in haar eigen bed, wij gaan nog even door, maar het wordt niet meer zo laat als vroeger.

Zondag is een dag van lang aan tafel zitten, wandelen en afscheid nemen. Volgend jaar weer daar is iedereen het mee eens, liever naar eind mei/begin juni, dat is geen probleem.

Kleinzoon Kelvin rijdt ook weer met mij terug naar huis.