Vanmorgen protesteerde mijn lichaam, eigenlijk gisteravond al; ik voelde het plekje onder in mijn rug dat zegt, rustig aan anders kan je straks niks meer. Vannacht deed mijn knie zeer, hoe ik ook ging liggen het hielp niet, vreemd want overdag heb ik er geen last van, een enkele keer als ik me verstap, meer niet. Toen ik probeerde op te staan ging dat moeizaam, mijn rug hield me tegen, mijn knie was blij dat ik eindelijk ging staan, mijn nek kon ik nauwelijks bewegen, dat heeft dan weer als voordeel dat ik niet meer achterom kan kijken, iets wat ik soms te vaak doe in mijn verhalen. Ik strompelde naar de douche, wat is dat toch heerlijk een warme, later een een hete waterstroom op een stramme nek en een pijnlijke rug, niet goed voor de energie rekening maar what the fuck, een half uur later en herboren droogde ik me af. Koffie en de krant zorgden voor afleiding, de hond uitlaten en de pony buiten zetten deden de rest, het gaat weer. De oorzaak weet ik wel, teveel hooi op mijn vork, mijn lichaam waarschuwt me om het rustiger aan te doen, ik heb geleerd om er naar te luisteren, leuke bijkomstigheid ik moest vandaag hooi en stro halen, niet teveel hooi, ik kon het nog net tillen. Nu voel ik niets meer van wat dan ook, rustig aan doen heeft zijn voordelen en een heerlijke bank waarop ik kan liggen in de voorjaarszon. Een uur lopen met de hond in een koude wind, maar als ik een bocht om ga voel ik alleen nog maar de zon die me verwarmt, ik ga zitten met mijn rug tegen een boom, de hond scharrelt rond, ik doe mijn ogen dicht en droom weg.