Als ik de krant zit te lezen kijken mijn ogen weg van het papier naar buiten, ik zie niet wat daar gebeurt, mijn blik is naar binnen gericht, soms schiet me iets te binnen waar ik al heen lang niet aan had gedacht, een idee om te maken verschijnt als een bouwtekening in mijn hoofd, tekeningen, schilderijen zijn al af in mijn hoofd. Het komt ook wel op andere plaatsen voor dat ik opeens "weg" ben in mijn hoofd, ik weet nog precies wat er om me heen gebeurt, ik kan ingrijpen als er iets verkeerd gaat, het is niet gevaarlijk. Als ik buiten zit overkomt me het ook geregeld, ik zweef weg uit mijn boek of wat ik ook aan het doen ben, ik ben er even niet, ik doe niets; een heerlijk gevoel. Ik kom weer bij zinnen, kijk op de klok, het is vijftien minuten later, waar blijft de tijd, de tijd staat niet stil, nooit, mijn bewustzijn maakte pas op de plaats, ik schrik er niet van. In de zaterdagdag krant stond een artikel "nietsdoen is bijna niet te doen", er is een workshop nietsdoen om het te leren, therapeuten, noem het maar op, echt niets doen is alleen voor de doden weggelegd, zo ken ik ook nog wel een paar dooddoeners. Er wordt gefilosofeerd over nietsdoen, het gaat over tijd, over de klok: we hebben altijd de tijd bij ons, het gaat over nietsdoen oefenen, het moet niet gekker worden, denk ik. Nietsdoen wordt ook wel luiheid genoemd, ledigheid is des duivels oorkussen, luiheid zou een deugd moeten zijn wordt er geschreven, zet het voor mijn part in je agenda: vandaag ben ik lui, nietsdoen, ik ga het voortaan plannen, zegt iemand.

Nietsdoen moet je gewoon laten gebeuren, neem er de tijd voor (weer het woordje tijd) en ga het vooral niet plannen, dat wordt niets, tenminste niet bij mij. Ik ga zitten niets doen, dat lukt natuurlijk nooit, het is het mooiste dat er is, in alle rust nietsdoen, dat kan altijd en overal. Daarvoor hoef je niet naar de Noordkaap te zijn geweest om het te ervaren, het kan gewoon in een luie stoel thuis.