De hond is een trouw beestje, beetje eigenzinnig maar wat geeft het, ze luistert als ze er zin in heeft, dat is meestal voldoende voor mij tot het te gek wordt en ik mijn longen uit mijn lijf schreeuw, ik weet van te voren dat het geen zin heeft, maar het lucht wel lekker op. De hond komt een tijdje later aangelopen alsof er niets aan de hand is, kwispelent, wat maak je je nou druk, gelijk heeft ze, ik snap er soms niets van wat er in een hondenhoofd omgaat. Ze zit voor mijn stoel, kijkt me aan met die prachtige bruine ogen, de haren op haar snuit en rond haar ogen zijn zacht, glad, wie heeft dat zo bedacht denk ik, dat kan toch niet zo maar ontstaan zijn of wel? Wat ziet ze met die ogen, ze ruikt zo veel beter dan ik, maar denken is toch wat te moeilijk.Ik kijk om me heen als we buiten zijn, wat zie ik, hoe kan het dat ik zie, dat ik ruik, dat ik de wind hoor, dat ik besta? In een flits ben ik God, geschapen naar zijn beeld, maar ik snap er geen zak van hoe het kan dat ik leef en, daar heb ik het de laatste tijd wel moeilijk mee, dat ik doodga, er niet meer ben. Op zich is dat niet zo moeilijk voor mezelf, het is niet anders, maar net als het leven kan ik de dood moeilijk bevatten, ik begrijp het niet, misschien moet ik gewoon aanvaarden dat het zo is en meer niet. De hond vindt het wel goed, ze ligt lekker te slapen, als ze op tijd haar eten en drinken krijgt, een paar keer per dag uitgelaten wordt is ze helemaal tevreden, ik kan veel van haar leren, kijken met de ogen van een hond.