Dochter Julia vliegt dinsdag naar Kajaani in Finland om daar een half jaar te studeren, ze heeft haar kamer gedurende die tijd verhuurd met als gevolg dat ze al haar spullen in moest pakken en hier op wil slaan. Negen dozen leek haar wel genoeg, maar het is onvoorstelbaar hoeveel iemand verzamelt in een korte tijd, ik neem mezelf als voorbeeld met mijn duizenden platen en boeken, er was veel meer meer dan verwacht en hoe dat te vervoeren? Nu ben ik in het gelukkige bezit van een oude vw t3 camper uit 1981 waarin plaats genoeg is voor de spullen van een klein huishouden, dus werd ik gisteren gevraagd of ik de dozen, zakken, tassen, koffers, enzovoort vandaag naar hier wilde vervoeren. Als vader zeg je dan geen nee, maar toen ik het vannacht hard hoorde waaien, vanmorgen de gordijnen opendeed en op de ramen van de serre een dikke laag ijs zag zitten, zonk me de moed een beetje in de schoenen, helemaal toen er in een half uur drie keer een strooiwagen voorbij reed. Conclusie, het is glad, ik heb geen winterbanden, de verwarming van de bus werkt niet optimaal, wat zal ik doen? Gewoon gaan, niet zeuren, we gaan op weg, binnen de kortste keren bevriest de vooruit door de koude regen, ik zie weinig, maar na tien kilometer verbetert het zicht, de gladheid valt mee. We draaien de snelweg op waar iedereen stapvoets rijd, blauwe knipperlichten in de verte, één rijbaan afgesloten, als we vlakbij komen zien we dat een deel van de vangrail plat ligt, er staat een auto bij waar de voorkant van is verdwenen, gelukkig staat de bestuurder er naast. We rijden iets harder verder, nog meer knipperlichten, achter ons en op de andere rijbaan, er ligt een auto in de sloot, toch maar doorrijden, het lijkt redelijk veilig. Na Groningen wordt het beter, het is koud in de bus, we rijden een kilometer of tachtig en we komen veilig in Leeuwarden aan. Spullen inladen, ik rijd alleen terug, geen probleem, de kou valt ook wel mee, muziek aan, wie doet me wat. Ik kan alvast wennen aan later als ik in een scootmobiel moet rijden, iedereen passeert me, het deert me niet, dat heb ik van Jolle geleerd, altijd in je eigen tempo rijden, laat je niet gek maken en dat doe ik niet in mijn busmobiel, die rijdt als een zonnetje, ik heb alle tijd om rond te kijken. De snelweg heeft niet mijn voorkeur, het liefst rijd ik over kleine binnenweggetjes, maar dat leek me vandaag niet verstandig, het blijft glad. Thuis gaat gelijk de houtkachel aan, de ijslaag verdwijnt van de ramen, ik laat de pony even buiten lopen om gras te eten, een beetje beweging kan geen kwaad, maar ze gaat graag weer naar binnen, de hond denkt er net zo over, ik ook, het is koud, nat, het waait hard, geen weer om er op uit te trekken. De spullen staan boven in een lege slaapkamer, morgen worden de koffers ingepakt, het komt helemaal goed.