Elke dag loop ik met de hond Remie, beweging is goed voor haar en mij, zij weet dat niet, ik wel, we lopen samen wat af, kilometers op en neer langs het ruiterpad als ik moet werken, als ik "vrij"ben dan lopen we verder, het grote rond, één of twee uur, net hoeveel zin we hebben, een andere weg kan ook nog, er is geen plan, we zien wel als we op weg gaan. Remie is een Friesche Stabij, een eigenzinnige hond die alleen luistert als het haar uitkomt, gaan honden op hun baasje lijken of is het andersom, ik kan er veel over zeggen, maar nu even niet. Op de gekste tijden en plaatsen begint ze te blaffen, dan moet ik een stok gooien het maakt niet uit waarheen, ze blijft blaffen totdat ze een stok in d'r bek heeft, als ik er geen zin in heb dan doe ik haar aan de lijn, dan is het over. Langs het ruiterpad is het geen probleem om een stok te vinden, maar als we over de landerijen lopen waar het land kaal is, wordt het moeilijk, daarom neem ik meestal een tennisbal mee, die doet wonderen. Hond zoekt stok wordt een saai televisie programma, één stok is genoeg, geen voorselectie van stokken laat staan van de weg die we moeten volgen, alles gaat vanzelf, televisie is vaak voorspelbaar, maar dat is ook weer geruststellend, ik hoef niet te kijken want ik loop met een hond die een stok zoekt, boeren hebben we hier al genoeg of ze vrouwen zoeken weet ik niet, ik heb nog geen borden in de tuin zien staan, IK ZOEK EEN VROUW. Tony Joe White zingt That loving Feeling, hij had geen moeite om een vrouw te vinden, zo lijkt het, vooral luisteren.