Er zijn van die dagen waarop ik als ik wakker word enorm tegen op kan zien, het lijkt een hoge berg, de zon schijnt, het leven lacht me toe, er is niets aan de hand, maar in mijn hoofd is het donker bewolkt, ik heb de neiging om weer onder de dekens te kruipen en me te verstoppen voor de dag. Ik sta op, de hond is blij dat er iets gebeurd, kwispelt, ik zie in haar ogen dat we al veel te lang hebben geslapen, actie, wandelen, het paard buiten zetten, rennen achter een stok aan dat is het leven. Wat zit je nou somber achter je eerste kop koffie, snel nog een tweede voor we de deur uit gaan, gehinnik, ik neem een paar appels mee voor het paard dat gaat er wel in, het is prachtig weer, ik geniet er van. Thuis lees ik de krant van voor naar achter en terug, zoals elke dag, ik geef mezelf een schop onder de kont, bak ciabatta brood, schilder de deuren nog een keer, ruim het gekloofde hout op en voel me beter, het leven stroomt weer door me heen. Vragen komen in me op over de zin van het bestaan, ben ik hier op aarde om mijn huis te onderhouden, schoon te houden, hout te hakken, naar de noordkaap te gaan op de motor, elke dag te werken als ze me bellen, dat soort dingen, muziek te luisteren, boeken lezen? Eigenlijk is het allemaal zinloos, ijdelheid, maar dan toch wel weer heel mooi om te doen, na een moeizame start geniet ik van de dag. Ik wil teveel, alles zelf doen, dat valt soms tegen, in de regen en de wind zet ik de airco op de veranda, de boiler is er ook al, de jongens kunnen aan het werk, mijn energierekening gaat met sprongen omlaag hebben ze me verteld. Ik moet het eerst nog zien, maar ik geloof ze wel.