Jeugd sentiment is of zijn nostalgische (vol heimwee) jeugdherinneringen volgens het woorden boek. Gisteravond op het werk waren we appelcake en appelmoes aan het maken, heerlijk het lukt altijd, terwijl Herman van Veen zijn bekendste liedjes van de afgelopen vijftig jaar zong werd ik overvallen door een golf van herinneringen aan zijn muziek, beetje emotioneel, maar daar kijkt niemand van op; "ik mag toch wel huilen als ik verdriet heb". Jeugd sentiment is het juiste woord niemand snapt er nog iets van, behalve mijn beste vriend met wie ik veel heb beleefd.

In de vierde klas van de havo moesten we verplicht op werkweek, wij probeerden er onder uit te komen door onze drukke werkzaamheden in de Kelder, de schoolbar, belangrijker te maken dan ze waren, Tineke kon het best alleen af in die week. Onze leraar nederlands van der Garde, conrector, voelde het goed aan en stuurde ons samen op werkweek naar Aardenburg in Zeeland, vrienden moet je niet scheiden of zoiets zei hij. In de jeugdherberg of wat daar op leek, jongens en meisjes sliepen apart, namen we gelijk de taak van het barbeheer op onze schouders, het bloed kruipt waar het niet gaan kan, het stelde niet zoveel voor. Een week vol activiteiten die geleid werden door een paar mensen, een daarvan was een jonge aardige vrouw, die ons uitnodigde om op een avond iets bij haar thuis te komen drinken, wij waren mooie jongens niet zo verwonderlijk dus, maar we mochten 's avonds niet weg, strenge regels in die dagen. Via het slaapkamer raam ontsnapten we en liepen we of hadden we een fiets van haar geleend, mijn geheugen laat me in de steek, naar haar huis, heel gezellig, er gebeurde niets noemenswaardigs. Via het raam terug in de jeugdherberg, waar we de bar moesten controleren, volgens mij hadden we het beheer die avond overgedragen aan Jan Hesselink, ook dat is onzeker, wel dat er een vuur brandde in de open haard, lekker warm , we draaiden de plaat Herman van Veen in Carre uit 1971, prachtig, ik draai de lp nu, sentimenteel als ik ben. We gingen nog naar Brugge of Gent over slechte wegen, Appie ten Have maakte er een mooi lied over , hobbel bobbel Belgie, op de laatste dag vlak voordat de bus vertrok waren we nog druk met lege kratten en statiegeld, gevolg de bus vertrok zonder ons. Geen paniek, avontuur om terug te liften, helaas even later kwam de bus terug om ons op te pikken, we dachten er nog over om ons te verstoppen, maar gingen toch mee terug naar Groningen.

Herman van Veen, zijn nummer Fiets, he kleine meid op je kinderfiets werd gespeeld op de begrafenis van het meisje waar ik tot over mijn oren verliefd op was. We hadden elkaar ontmoet toen we in de bloembollen werkten in Hillegom, 's nachts op het strand van Langevelderslag sloeg de vlam genadeloos toe, geen ontkomen aan, maar de volgende dag gingen we naar huis zonder dat we iets wisten over hoe het verder zou gaan, ik naar de kunstacademie, zij als au pair naar Londen. Ik wist niet of we adressen hadden uitgewisseld, wel in Nederland, geen telefoonnummer, mobiel en email bestonden nog niet, we waren overgeleverd aan de post, brieven. In september kreeg ik een brief, de enveloppe versierd met zelf gekleurde bloemetjes, tien vijftien kantjes met verhalen over hoe het ging, hoe het was en dat ze me wilde zien. Brieven over en weer met tekeningen, verhalen, gedichten en de belofte dat ik na de kerst naar Londen zou gaan, maar hoe ik dat moest betalen wist ik nog niet, komt tijd komt raad; mijn foto toestel verkocht, gewerkt dat soort dingen. De dag na kerst bracht mijn broer Kees me op de fiets naar de trein, vroeg 's morgens, een lekke band voor de Herebrug, ik rende naar het station bang om de trein te missen, Victoria Station daar hadden we afgesproken, verder niets. Drie weken samen in Londen, ik denk er af en toe aan terug als een droom, jong en verliefd, niets geregeld, ik sliep in een slaapzaal van een Duitse kerk, alleen waar honderd mensen konden slapen, 's morgens ontbijten in de keuken met de beheerder, Duits en heel vriendelijk, een vriendin had het geregeld. Samen een stad ontdekken en elkaar, lang haar, gefouilleerd worden als ik de kroeg in wilde, de tijd van bomaanslagen, flower power was verleden tijd, een sprookje lijkt het nu.

Ik werd op een zondagmiddag opgebeld door haar moeder, die ik nooit ontmoet had, ze is verdronken vertelde ze, op het schip waarop ze werkte was brand uitgebroken, het is gezonken, verder niets. Joop en John gingen mee naar de begrafenis, een vreemde situatie, familie die ik alleen kende van woorden kwam ik tegen in persoon, brieven die had geschreven kreeg ik terug, een doos vol. Ik bleef nog een paar dagen, mijn vrienden gingen naar huis, ik ontmoette vrienden van haar, hoorde verhalen van vroeger, verdriet en altijd bij het nummer Fiets van Herman krijg ik tranen in mijn ogen, het werd gespeeld in de kerk, zolang geleden lijkt het maar in mijn gedachten was het gisteren. Morgen hout kappen, een ander verhaal.