Vandaag ging ik op bezoek bij mijn moeder samen met dochter Julia, meestal komt er ook wel een van mijn broers samen met zijn vrouw en/of kinderen, vandaag waren we alleen. Kopje koffie met een plak koek, de rollator doet dienst als rijdend dienblad, we helpen even, gaan in de kamer zitten, praten over hoe het met haar is, koetjes en kalfjes, zo gaat dat, eerst de gezondheid van iedereen bespreken, hoe gaat het met de familie, de laatste nieuwtjes vertellen, belangrijk wie er ziek zijn of overleden, hoe het met de buren gaat, klaverjassen in het bejaardentehuis aan de overkant, "ze draaien de deuren op slot, nu moeten we door de hoofdingang", er is zo een half uur voorbij, af en toe zijn we stil. Mijn moeder praat over zichzelf, van vroeger, het bootreisje dat ze laatst gemaakt heeft, mijn vader die al weer elf jaar geleden is overleden, ze is vorige week alleen naar het graf geweest met zonnebloemen, dat ze zo prachtig woont in deze mooie flat. Wij vertellen over ons leven, ze vraagt niet zo veel, maar luistert wel, laat foto's zien, vertelt er over, maakt zich zorgen over zieke mensen. Ze voelt zich gezegend, doet nog wat ze kan, weet wat ze niet meer kan, ze is zich er van bewust dat het leven eindig is en zegt dat ook; het is goed geweest, maar dan is het stil, ze laat het leven komen zoals het gaat, de dood ook. Ze ziet er broos uit, het lopen wordt minder, maar met de rollator gaat ze nog naar de winkel, ik heb het goed hier, zegt ze een paar keer tevreden, mijn lieve oude moeder.