Mijn besluit staat vast, ik ga minder werken, er is nog zoveel te doen, hoe het moet weet ik nog niet, ik ga overleggen met mijn pensioenfonds wat ik kan doen, 50 % werken plus aanvullend iets van hun en hoe dat dan later uitpak. Helemaal stoppen met werken is geen optie, financieel niet, ik zou het graag willen, maar ik moet de rekeningen ook nog kunnen betalen, maar ook daar maak ik me geen zorgen meer over, alles is betaald en na mij de zondvloed. Even de pony op stal zetten, het wordt donker, Rory zingt en speelt Bullfrog Blues, het paard eet gras, ruikt het hooi en is tevreden, ik hoor het aan haar zachte gehinnik, ze laat zich aaien. De houtkachel verwarmt het huis, het eten staat in de oven, het ruikt heerlijk, wat wil ik nog meer, eigenlijks niets, helemaal niets, mijn zonden overdenken, er over schrijven, alle platen luisteren die nu nog in de schuur staan, samen met mijn kleinzoon de brandweerkazerne bouwen van lego, die mijn zoon kreeg op zijn verjaardag, toen was mijn broer Peter hier en samen deden we ons best om er iets van te maken, lego, wat een mooie uitvinding, ik geniet er nog steeds van, helemaal als kleinzoon Kelvin de stukjes vindt die we nodig hebben en tegen me zegt dat ik het niet begrijp, als ik er naar vraag legt hij het me glaszuiver uit, het is toch niet zo moeilijk opa. Minder werken om meer tijd samen te zijn met mijn geliefden, vaak had ik geen tijd voor ze omdat ik moest werken, dat is voorbij, ik wil in alle tijd tot rust komen in mijn leven, maar een angstige gedachte speelt mee; zo lang het nog kan. Niet bang zijn voor de toekomst, nooit, plannen genoeg, reizen naar Schotland, op de motor naar nog onbestemde bestemmingen, waar zijn we nog nooit geweest? Een cadeau gekocht voor broer Lo die vijftig wordt, de gedachte aan vroeger maakt me blij, we zijn er nog allemaal, behalve mijn vader, in herinnering.