Morgen begint de herfst, de afgelopen tijd hebben we al een voorproefje gehad, misschien dat we de komende nog een paar mooie dagen met zon krijgen. De donkere dagen beginnen weer, ik zie er eigenlijk niet zo tegen op, minder dan andere jaren, hoe het komt weet ik niet, misschien schijnt de zon wat langer in mijn hoofd, bekijk ik het leven van een zonnige kant, het is in ieder geval wel prettig. Er is nog genoeg te doen, ik lig er niet wakker van, ik bekijk ook dat van een positieve kant, ik hoef me niet te vervelen en gebeurt dat wel, dan kan ik nog zes kuub hout in kleine stukken hakken, met een kloofbijl of met een kloofmachine, ik kom de herfst en de winter wel door. Ik ben begonnen aan een serie tekeningen van koppen van soldaten uit W.O I en II, waarvan ik vijftien linoleumsnedes wil maken, het resultaat zal ik laten zien. De houten rollen van de mangel gaan naar broer Kees, die er op zijn werk metalen buizen om heen laat zetten, zodat het afdrukken gelijkmatig gaat en een stuk makkelijker wordt, afwachten. In de schuur staat nog een meter of drie klassiek platen die ik wil luisteren, kachel aan, lekker warm, het leven is aangenaam. In mijn achterhoofd spelen de vele problemen in de wereld, wat ga ik er aan doen, ik weet het nog niet precies, ik ga het nu uit de weg, de oplossing moet wereldwijd gesteund worden, probleem is wie een oplossing weet die iedereen kan onderschrijven, er spelen te veel belangen mee, economisch, cultureel, religieus, etnisch, zo kan ik nog wel even door gaan. Veel groepen hebben baat bij de chaos die nu aan het ontstaan is of er al is, dat is hun leven, geld verdienen door mensen op weg helpen naar het beloofde land en ze onderweg in de steek te laten, ze laten verrekken. Geld verdienen over de ruggen van weerlozen, het lijken wel bankiers, verzekeringsmensen, aandelenhandelaars, die ons van alles proberen aan te smeren waar alleen zij zelf beter van worden. Wij staan erbij en kijken ernaar, het wordt tijd om het heft in eigen hand te nemen en elkaar te helpen.