Ik ben weer geland op de planeet die Thuis heet, een zachte landing, maar het kostte wat moeite om er te aarden, me er thuis te voelen na een week "on the road" met het zorgeloze leven dat daar bij hoort. Alles lijkt eenvoudiger als je op weg bent met minimale bezittingen, genoeg om te overleven, in luxe als ik het vergelijk met de vluchtelingen die een goed heenkomen zoeken, dat zie ik als ik weer thuis ben, kranten lees, het journaal bekijk, wij zijn reizigers met een huis, we gaan weg om thuis te komen, de eenvoud van het leven onderweg is voor ons van tijdelijke aard, we kunnen er van genieten omdat we alles bij ons hebben om te overleven (in overvloed), we de weg naar huis moeiteloos kunnen vinden zonder een beroep te hoeven doen op anderen en vooral dat we niet afhankelijk zijn. Af en toe heb ik moeite met mijn rijke leven, krant en televisie weg doen is geen oplossing, mijn kop in het zand stoppen, blind zijn voor wat er om me heen gebeurd heeft geen zin, de wereld draait zoals altijd, vandaag, morgen, over twintig jaar, maar berusten in een moedeloosheid daar heb ik geen zin in. Er moet iets gebeuren, wij moeten er voor zorgen dat mensen kunnen leven, overleven, ook al vinden we dat moeilijk, worden we geconfronteerd met normen en waarden die we niet kennen, als wij de vluchtelingen waren zouden we hetzelfde verwachten of er tenminste op hopen, medemenselijkheid.

Terug thuis blijkt dat het leven niet stil staat als ik onderweg ben, mensen gaan dood, worden ziek en ik weet er niets van, het overvalt me op een manier waar ik ontroerd van word, ik zal het niet zo snel toe geven, ik verstop me achter de drukte van het werk, het leven hier, de zorg voor de dieren, alles wat er moet gebeuren, het liefste kruip ik weg of begin met een winterslaap, verschuil me voor mijn gevoelens, maar dat kan niet, gelukkig niet, dat is te gemakkelijk, ik wil volop in de wereld staan, alles beleven.