Ik kijk naar de tussenstand van de interland Turkije - Nederland, 2-0 en ga andere dingen doen, voetbal is in mijn beleving van een vroegere hoofdzaak afgezakt naar een minimale bijzaak, ik neem er notie van, maar ik word er niet warm of koud meer van. Na afloop wordt de oude nieuwe aanvoerder met zichtbare tegenzin geinterviewd, de haren worden in model gestreken, uit zijn woorden maak ik op dat het Nederlands elftal gewonnen heeft, alleen de stand spreekt een andere taal. De bondscoach doet er nog een schepje boven op in nietszeggendheid, de fouten worden (h)erkend of hij heeft toegegeven dat het elftal heeft gefaald weet ik niet, ik heb de televisie uitgezet. Ik kijk geen voetbal meer, de wedstrijd is niet belangrijk, het spelletje heeft het afgelegd tegen het praten er over, 2 x 45 minuten vallen in het niet bij uren voorbeschouwing, commentaar, nabeschouwing, analyse en napraten in een late night show of studio voetbal, voetbal bestaat niet meer, het is praatvoetbal geworden, misschien dat we daar de beste in kunnen worden, verbaal europees of wereldkampioen voetbal. Praten kunnen we als de beste, op het werk worden arbeidsomstandigheden en collega's genadeloos besproken, een weerwoord word ze niet gegund, wij zijn de bondscoaches van onze wereld, praten een nederlaag om in een bijna overwinning, het ligt altijd aan de tegenstander, de ander, de gekleurde bril past ons allemaal. Plezier in je werk is belangrijk, nu de voetballers nog, Ernst Happel (voetbaltrainer) zei niet zo veel, maar had wel de juiste woorden; kein geloel, fussball spielen, dat weten de spelers van het Nederlands elftal niet meer, fussball spielen zonder geloel. En ook de doeners in de Nederlandse politiek laten ons in de steek, er wordt alleen nog maar gepraat over oplossingen van belangrijke vraagstukken/vluchtelingen in talk shows, bekendheid is belangrijker dan daden, de V.O.C. mentaliteit van Balkenende is ver te zoeken, politici en voetballers doen voor veel geld hun werk, na elke wedstrijd of debat zeggen ze dat ze hun best hebben gedaan, maar het resultaat is om te huilen. Je best doen is geen verdienste, het is een voorwaarde om je werk goed te doen, maar dat hoeft niet gezegd te worden, je doet het gewoon altijd zonder gezeur, dan win je wedstrijden en hoeven we ervoor-en achteraf niet eindeloos over te praten, houden we tijd over om naar goede muziek te luisteren. Wat goede muziek is bepaalt iedereen zelf.