Het is een voorrecht om in zo'n mooi huis te wonen, aan het einde vande straat grenzend aan het weiland, de buren wonen redelijk veraf, we houden van rust, maar als het nodig is dan helpen we elkaar. Eigenlijk kan ik hier alles doen waar ik van houd, niemand houd me tegen of zegt wat ik moet doen, als ik zin heb om buiten te slapen dan kan dat gewoon, ik word niet gestoord, maar geniet van mijn nachtrust. De slaapzak is eigenlijk te warm voor het nederlanse klimaat, halverwege de nacht rits ik die open met als gevolg dat ik gestoken word door muggen, die zich dit buitenkansje niet laten ontnemen, de klamboe ligt achter de stoel. Het wordt later licht, de vogels houden zich nog even gedeisd en barsten los in een ochtendgezang als de zon opkomt. Ik lig te luisteren, maar ik herken het gezang niet, een duif, de koekoek roept in de verte, verder weet ik het niet, het is stil, een enkele auto rijdt voorbij, we gaan wandelen, op zondagmorgen is het rustig, weinig verkeer, geen mensen, het stil zoals het op deze morgen hoort te zijn. Tijd om na te denken over het leven, over mezelf, over de liefde, onze kinderen, waarover niet, op zondagmorgen is de natuur mijn kerk, ik kom er graag, er is geen dominee die mij de les leest, alleen een hond die mij de weg wijst, dat is meer dan genoeg. Preken heb ik genoeg gehoord, ik geniet van de stilte, niet alles heeft woorden nodig. Terug maak ik een zondags ontbijt met een zachtgekookt eitje, verse sinasappelsap, zelf gebakken foccaciabrood en heerlijk koffie, daarna ga ik bij mijn moeder op bezoek met een potje kersen en twee komkommers uit eigen tuin, het leven is mooi.