Ik ben net thuis, de hond vrij gelaten uit de bench, ik loop te prakkizeren wat ik zal gaan doen, de schuur nog een keer verven of gaan wandelen met de hond. De hond denkt er anders over, ze loopt luid blaffend het pad op want er komen mensen aan en dat is altijd spannend, ik baal dat ik haar niet aan de lijn heb gelegd, maar het is niet anders. Ik loop achter de hond aan die staat te blaffen bij twee fietsers op de oprijlaan, zijn ze verkeerd gereden, maar als ik goed kijk zie ik John, die ik herken en Willemien, ik neem de hond mee en heet ze welkom, even weet ik niet wat ik moet zeggen, maar de woorden komen vanzelf. Ze zijn aan het fietsen, electrisch, een rondje Schildmeer en in Hellumherkenden ze de straatnaam, maar niet de omgeving, toch fietsten ze door en vonden mijn huis. Een beetje onwennig begroetten we elkaar, ik herken de John van vroeger, een vriend van de lagere school en later, maar hij zei dat we elkaar 21 jaar niet gezien hebben. Toen ik veertig werd heeft mijn broer Peter hem opgespoord en John en Willemien mee genomen naar mijn huis om de verjaardag te vieren. Afspraken om elkaar weer te zien verwaterden, af en toe een mailtje, daar bleef het bij tot vandaag. Koffie op de veranda, het gesprek ging over de fietsen en de kinderen, af en toe iets persoonlijks, maar toch heel fijn om ze weer te zien. Nu kan ik er niet meer om heen, ik heb hun telefoonnummer, binnenkort ga ik bij ze langs om te praten over de tijd die is geweest, misschien herkennen we elkaar in verhalen van vroeger, ik weet er nog veel van. Soms schaam ik me diep, ik laat het contact met vrienden versloffen, doe er geen moeite voor, zogenaamd omdat ik het te druk heb. Waarmee?, alleen met mezelf, maar ik probeer het anders te gaan doen en tijd te maken voor iedereen die me lief is. Hoe dan ook!

De jongens in de bus zouden vanavond een verhaaltje sturen, helaas geen verbinding, ze staan bij de Gross Glockner, misschien later.