Ik zit buiten op de veranda in het donker, ik heb de buitenlamp uitgedaan, bij het licht van een prachtige glaslamp op olie, gekregen van mijn lief, zit ik bij te komen van de dag, de kerkklok slaat twaalf, iedereen is naar bed, moe, we zijn het niet gewend om in warmte te leven. Het leven moet doorgaan, er is geen tijd voor rust, siesta, even pas op de plaats is er niet bij, we zijn een werkzaam volkje. De stilte van de nacht, ik hoor nog een paar krekels, een egeltje baant zich een weg door de bosjes, gelukkig ligt de hond binnen anders was iedereen wakker door het geblaf, motten zoemen om de lamp, verbranden zich voordat ik ze weg kan jagen, verder is er niets te doen. Night time is the right time zong Tineke van Barrelhouse, the time to live, ze bedoelde het leven in de grote stad, daar gebeurt het, ik was er bij in mijn jonge jaren en nog een paar jaar daarna, maar nu is the night time vooral iets van buiten in het donker, zonder veel mensen, met een paar geliefden bij een vuurtje zitten dat gaat nog net, het liefste beleef ik de nacht alleen in het donker met een lichtje. Straks ga ik slapen, morgen samen wakker worden, het leven is een wonder, wie het bedacht heeft weet ik niet, het is prachtig, ik geniet er van zolang het kan, het gaat zo snel, te snel soms, nu zet ik de tijd stil in het donker, een krekel sjirpt en geeft me gelijk. Ik draai het olielampje wat lager en droom weg in het donker, het is stil, het klinkt als muziek.