Er zijn van die dagen die niet willen beginnen, met moeite kom ik mijn bed uit, kijk om me heen in verwondering waar ik ben, thuis, alles gaat op de automatische piloot, voor de dieren zorgen, de krant uit de bus halen, koffie zetten, maar ik ben er niet echt bij. Ik lees het nieuws, maar neem het niet in me op, het is een gewoonte daar wijk ik niet van af. Buiten is het al niet beter, regen, wind, ik loop als in een droom, ik word niet nat, niets raakt me, ik ben er niet. Verder gaan met de serre is geen optie, ik heb geen zin om in de regen te gaan werken, ik plof neer op de bank en pas me aan aan het weer, een beetje mistroostig staar ik voor me uit, de hond vindt het prima, geen lange wandelingen in de regen, ze zoekt een plekje bij mijn voeten en ligt heerlijk te slapen. Daarvoor vind ik het te vroeg, de muziek is afgelopen, begin van de middag, wat zal ik gaan doen? Op eens weet ik het, deurtjes maken voor een kast, niet dat het nodig is, maar om bezig te zijn, ik meet twee keer, dat zei mijn opa Venema die timmerman was en zaag de planken op maat, door de schaafmachine, lijmen en klaar, zo snel gaat het niet. Het is onzinnig denk ik, iets maken dat niet echt nodig is, maar daardoor ben ik wel weer in de wereld van het heden geland, het regent nog steeds, ik zit te lezen op de bank en vraag me af wie ik ben en denk na over de zin van het leven. De hond kijkt me verwonderd aan, ze heeft zin in eten, dat is ook belangrijk, daar moet ik voor zorgen, zo is het maar net. Ik zweef nog even boven mezelf, kijk neer op iemand die een dagje verdwaald is in zijn leven, maar ik moet ook eten en verder. De mais naast het huis is al bijna twee meter hoog, er is zaterdag veel omgewaaid, ik kijk aan tegen een groene muur, het kan slechter met andere muren in gedachten, ik ben vrij en daar geniet ik elke dag van, een voorrecht, ook al ben ik er soms even niet. Niemand die het merkt.