Vandaag is onze moeder 91 jaar geworden, vorig jaar heeft ze een groot feest gegeven met heel familie en vrienden, dit jaar kwamen we elkaar tegen in haar huis, niks afgesproken, gezellig, wie er komt ziet ze wel, er is genoeg taart en koffie. Familie is iets anders dan vrienden, soms gaat het samen, een uitzondering die ik koester, Jolle, de familie is een gegeven, vrienden kom je tegen, ze komen en gaan, het is niet altijd blijvend. Mijn moeder is de kern van ons gezin, het middelpunt, ik besef dat niet altijd, laat soms te lang niets van me horen, het geeft geen schuldgevoel, maar als het te lang duurt gaat er iets knagen en schuif ik het bezoek voor me uit. Er is altijd wel een reden om niet te gaan, werk, kinderen, liefde, geen zin en dat soort dingen, menselijk of verwerpelijk, misschien allebei, ik ben goed in het verzinnen van smoesen, uitvluchten als het zo uit komt, maar dat gaat niemand wat aan. Ik ga als ik ga, bel als het te lang duurt en nog belangrijker, ik denk heel vaak aan mijn moeder, niet dat zij daar wat aan heeft, maar dat is ter geruststelling van mezelf, voor mezelf, zo was het altijd. Als ik opeens weg ging zonder kennisgeving, maanden zonder iets van me te laten horen en er eindelijk een adres was, dan schreef mijn moeder brieven vol bezorgdheid en liefde. Meestal schreef ik terug of in ieder geval een ansicht kaart met een kort verhaaltje, het ging altijd goed, niet altijd, maar de ellende wilde ik haar en mijn vader besparen, ze hadden al genoeg aan hun hoofd. Als oudste zoon voelde ik niet de verantwoordelijkheid om het pad te volgen dat zij voor mij hadden uitgestippeld, ik zocht mijn eigen weg met vallen en opstaan, we kwamen elkaar gelukkig weer ergens tegen voordat ik verdwaalde, maar het had ook heel anders kunnen lopen.