Na het journaal van acht uur in de herhaling val ik in de nabeschouwing van de tour nieuwe stijl, ik keek vaak naar de avond etappe met Mart Smeets met gasten die veel te vertellen hadden, anekdote's, verstand van zaken, mooie verhalen aan een tafel ter plaatse in de tour, waar dan ook. Nu zie ik een samenvatting van de etappe, gevolgd door een analyse door experts, maar ik snap er niks van, het is gepraat om een programma vol te maken, ze lachen om hun eigen grappen, die ik niet begrijp, het heeft weinig met de tour te maken die ik ken. Kappers, barbers heten ze tegenwoordig, geven hun mening over het kapsel van de renners, hoe gek kan je het bedenken, ze zijn de gasten van de dag, ze hebben wel verstand van wielrennen, dat dan weer wel, maar hoe glijdt de televisie beleving van de tour af naar het niveau van goedkoop tv amusement, ala geer en goor, je kijkt er naar, af en toe een glimlach, het is een suikerspin, zoet en zo weg. ik verlang terug naar de spanning van de etappe met commentaar van iemand die er verstand van heeft of het zo weet te brengen dat het spannend lijkt, nu hoor ik een slap aftreksel van wat is geweest, het ziet er leuk uit, maar het is niet geloofwaardig, Mart komt nog even voorbij, dat zou ik nooit doen, een gastrolletje in het programma dat hij zo lang heeft gepresenteerd, maar zijn hoofd op de buis is belangrijker voor hem dan de eer aan zich zelf houden, het is voorbij, het tijdperk van de mooie verhalen.

Ik leef nog in de tijd van radio verslagen van Theo Koomen, de broer van Klaar Koomen, een grap waar we vreselijk om moesten lachen, we wisten niet beter. Het eindeloze gelul over renners, hun uiterlijk en weet ik veel wat voor meer zijsporen wordt voor mij het einde van de tour, ik kijk er niet meer naar, ik ga terug naar vroeger, ik lees de uitslagen en de verhalen in de krant. Ook de verhalen/verslagen in de krant worden oppervlakkiger, soms niet te lezen, waar is de spanning van het geschreven verslag van de etappe, het bestaat niet meer. Televisie verpest heel veel, behalve het rechtstreekse beeld, het liefst zonder commentaar, maar de herhalingen in de nabeschouwing zijn niet om aan te zien.

Ik weet het, ik ben een oude zeur van vroeger was alles beter, maar er iets niets beters voor handen, ze doen wel hun best, maar het is niet om aan te zien of naar te luisteren.

Dat geldt alleen voor mij, kijk er naar met veel plezier, zonder voorbehoud.