Een warme dag met onweersbuien, het koelt nog niet echt af, dat merk ik als ik in de tuin aan het werk ben, onkruid wieden in de moestuin, het zweet loopt in mijn ogen, mijn t shirt is drijfnat, tussen de buien door lukt het aardig om te doen wat ik in mijn hoofd had. De hond hijgt loopt achter me aan, ze is bang voor onweer en vuurwerk, zelfs de bak met eten blijft onaangeroerd staan, ze ligt te trillen bij mijn voeten, het is niet anders. De wind begint te waaien, stormachtig, af en toe regen, geen onweer, het koelt heerlijk af, ik zit buiten te genieten van de zomer die zich in al haar elementen laat zien. Leven is een voorrecht, ook al vergeet ik dat wel eens, bladeren waaien van de bomen, de berken buigen zich krom in de wind, Fien (een bewoner van de instelling waar ik werk) zei wel eens, geniet van het leven, je bent er maar even, zo is het maar net. Ik ben altijd bezig met dingen die nog moeten gebeuren, die ik nog moet doen of wil doen, ik kan er een vrachtwagen mee vullen, zo veel lijkt het soms, maar het is geen last waar ik onder gebukt ga, eerder een manier van leven, ik wil het zelf doen, altijd. Het is wel heel prettig dat er iemand is die het samen met mij wil doen en daar niet tegen op ziet, het is ook niet zo moeilijk, de wind waait alle problemen weg, wat over blijft is frisse lucht, het klaart altijd weer op na een regenbui, soms duurt het even, maar ik heb geleerd om geduldig te zijn.

Een boek uit, dan begin ik aan een volgend boek, de laatste tijd heb ik veel boeken gelezen van nederlandse schrijvers met een buitenlandse afkomst of schrijvers uit het midden oosten, wereldse schrijvers (mannelijk en vrouwelijk), die het leven van uit hun geloof of opvoeding beschrijven in prachtige woorden, misschien te vergelijken met nederlandse schrijvers die hun geworstel met het geloof in opvoeding en hun verdere leven tot in de treure hebben beschreven in vaak sombere boeken vol rancune tegen de kerk en de regels waaraan ze moesten voldoen, de verhouding tussen mannen en vrouwen wordt beschreven op een platte, weinig romantische wijze. In de boeken van de nederlandse/buitenlandse schrijvers over het midden oosten lees ik prachtige beschrijvingen over vrouwen, hun lichaam, de liefde, te vergelijken met het Hooglied uit de bijbel. We zijn door het geloof heel veel kwijt geraakt, de poezie om de liefde te beschrijven, de erotische verhalen om de lust op te wekken of gewoon omdat het fijn is elkaar te vertellen wat je prettig vind. Aan de andere kant slaat het in de westerse cultuur helemaal door, alles moet kunnen, alles is te zien op internet, als je maar lang genoeg zoekt, de schaamte is ver weg, ik hoef niet alles te zien, als ik lees over dadels en vijgen, borsten als een volle maan en nog veel mooiere beschrijvingen van het vrouwelijke lichaam, dan gaat de fantasie werken in mijn hoofd, dat is mooier dan alle beelden op internet.

De wind is gaan liggen, de hond is weer rustig en heeft zijn bak leeg gegeten, het huis koelt af, toch nog onweer in de verte, zomer in Groningen, het gerommel komt uit de lucht niet uit de grond. De zon gaat weer schijnen, iedereen die op vacantie is of gaat, geniet ervan.