Nog meer oude muziek op televisie, ik keek naar de afsluiting van Glastonbury op BBC2, heel groot, the Who trad op, ten minste twee leden van de originele band, ze bestaan 50 jaar als groep. Pete Townsend schreef bijna alle nummers, van eenvoudige popsongs tot een prachtige rockopera, later nog eentje, optredens vol vuur herinner ik me. Ik kocht een tijd geleden het optreden op het festival Isle of Wight uit 1970 op plaat, het knettert, dondert, vuur spat uit de speakers, de drummer trommelt zijn stokken kapot, trekt gekke bekken, hij is niet te houden, de bassist heeft een skelet pak aangetrokken, staat op zijn plek, beweegt weinig, de bas gromt, buldert, de gitarist speelt, zijn arm molenwiekt, raakt steeds de snaren op het goede moment, het knalt uit de boxen, de zanger doet zijn best om er boven uit te komen, zijn microfoon zwaait hij, draait hij aan het snoer en vangt hem weer op. Dat heb ik vanavond niet gezien, het was stil op het podium, alle bekende nummers kwamen voorbij, maar het vuur is gedoofd, het publiek genoot met volle teugen, daar gaat het om, je moet er bij zijn geweest om te kunnen zeggen hoe het was, thuis achter de tv is er geen sfeer, alleen de herinnering aan toen, misschien moet ik die loslaten om er van te kunnen genieten en niet vergelijken met vroeger, maar the Who speelde toen echt veel beter, eerlijker, eenvoudiger, My Generation kreeg een nieuw couplet over hoe die generatie er nu nog is en leeft, I hope I die before I get old, dat is het ultieme einde, dat zijn ze vergeten en je hoort het.