Ik zit naast de grote kersenboom in de zon, lees de krant, wereldnieuws, persoonlijke ontboezemingen, commentaar waar ik niet altijd op zit te wachten, maar wel lees, ik mocht eens iets missen, ik voel me thuis in mijn huis, in mijn tuin, hier. Het klinkt zo bezitterig, mijn huis, het is een dood ding, wel zelf gebouwd, de buitenkant en binnen, ik ben er gelukkig, maar verder is het een stapeltje houten balken met een dak, veel platen en boeken, wat apparaten, een mooie tafel van Lo, een bank en een oude stoel, dat was het zo'n beetje, veel rommel, wat je door de jaren heen verzameld, hoe kom ik er van af? Opruimen, weggooien, maar er kleven veel herinneringen aan die rotzooi, moet ik die ook weggooien of bewaren, ze horen bij elkaar en bij mij, ik ben er nog niet uit.Even bijpraten over een moeder met dementie die verhuisd is, zodat ze dichter bij haar kinderen woont, in een omgeving komt waar goed nederlands wordt gesproken, zodat ze het gesprek kan volgen, verstaan, ook al begrijpt ze het misschien niet. Waar voel je je nog thuis als de wereld om je heen verdwijnt, je er niets meer van begrijpt, je leeft in je eigen herinnering en daar snap je ook niks meer van, alles vervaagd, verdwijnt tot er niets meer over is. Gelukkig weten wij nog wie ze was, hoe ze was, altijd zorgzaam, niemand kwam iets te kort, er was altijd genoeg te eten, alles moest op, 's morgens thee en koffie, veel soorten brood en beleg, als er niet genoeg was kwam de srv man langs, een kelder vol met bier, wijn en sterke drank, het leven was goed in hun huis, ik zou er graag nog eens langs gaan, maar ik moet het doen met de herinnering, het huis is gesloten, voor altijd.

Zo gaat het in een leven, ik denk als mij het overkomt, zet me dan maar in de kano die naast de schuur ligt, duw me met liefde de zee in en laat me verdwijnen, mijn eigen einde kiezen, maar ik weet dat het een illusie is, ik houd me waarschijnlijk te lang aan het leven vast tot het te laat is om met die kano weg te gaan, ik kan mijn geliefden niet loslaten en misschien is het de bedoeling van het leven om het helemaal te leven, van het begin tot het einde, bewust en misschien, ik hoop het niet, op het einde onbewust, nu ben ik er nog. De wind waait, de zon verdwijnt achter de bosjes, de hond ligt in het gras te slapen, mijn eten staat in de oven, morgen kan ik uitslapen, wolken aan de hemel, ik hoor een motor voor bij rijden en denk aan vorig jaar, dat komt elke dag wel even voorbij in mijn hoofd. Waarom hebben we er mee gewacht tot we zestig werden, het maakt niet uit, we hebben de reis gemaakt, het was prachtig, ongelofelijk mooi.